آخرین محتوا توسط پناه.

باشه عزیزم ممنون ازتون حتما رعایت می‌کنم.

اپیزود سیزدهم: «کنج سکوت» کنج خونه، ساعت نزدیک گرگ و میشه. نور کم‌رنگ صبح مثل پرتوهای نقره‌ای مهربون از پنجره می‌تابه. سکوت سنگینی مثل یه پتوی‌ نرم روی همه چیز کشیده. چشمامو می‌بندم و نفس عمیقی می‌کشم، اینجا… توی همین گوشه‌ی تاریک و دنج، فقط منم و خودم. بقیه هر چه قدر هم باشن، یا تنهات می‌ذارن،...

اپیزود دوازدهم: هم‌قسم با آسمون شب کوهستان عجیبه ،باد سردی می‌وزه و صدای خش‌خش برگ‌ها توی سکوت شب می‌پیچه. یه نفس عمیق می‌کشم و به آسمون پرستاره نگاه می‌کنم عجب شبیه امشب! انگار کل دنیا همین‌جاست، وسط این کوهستان ساکت. ولی راستشو بگم، دیگه اون‌قدرها هم تنها نیستم، نه؟ یه صدای آروم و آشنا توی...

روز بخیر. ۴ پارت بارگذاری شد.

کوبش آهنگ و چرخش رقص جوانان، مانند پتکی بر سرش کوبیده میشد و بر جمجمه‌اش فرود می‌آمد. بوی عطرهای در هم تنیده و مخلوط شدنش با بوی سیگار به حالت تهوعش می‌افزود و در معده‌اش طغیان به راه می‌انداخت. سوزن‌سوزن شدن نوک انگشتانش مانند زنگ خطری بود برای آغاز تحمل دردهای هر روزه و نیاز خود را غرق کرده...

کوهیار که خیالش از نگین راحت شد، آرام همچون نسیم روی صندلی کنار نیاز نشست و دستش را که روی میز گذاشته بود در دست گرفت. - خوبی؟ نیاز چشمانش را به معنی خوب بودن روی هم گذاشت و وقتی چشم باز کرد برای کوهیار آغو*ش گشود. کوهیار نوجوان، همچون طفلی که در انتظار آرامش آغو*ش مادر است، در آغو*ش او آرام گرفت و...

کامیار دست‌ها را به نشانه تسلیم بالا برد و مثل همیشه بشاش و خندان جواب داد: - من غلط... من شیکر. و باز به لودگی روی آورد: - خدایا شب نخوابم صبح پاشم ببینم مردم... خدایا این دوتا دشمن خونی منن. شبونه نریزن توی اتاقم خفه‌ام کنن... خدایا خداوندگارا... . نریمان پوفی کشید: - خفه شو کامی... لطفاً. و...

*** چند روزی از ماجرای باغ سرداری گذشت و تلاش‌های نریمان برای برگرداندن نیاز به عمارت نادرخان، بی‌نتیجه ماند. در هفته سه بار او را به دیالیز می‌برد و آب شدن خواهر را به چشم می‌دید و دم نمی‌زد. تا کی می‌توانست این موضوع را از پدر مخفی کند، خدا داند! باید با هر ترفندی که شده نیاز را به عمارت...

پسران دلبندم، شما را با هر تپش قلبم، با هر قطره اشکی که در خلوت شب فرو خوردم، با هر زخم کهنه‌ای که از روزگار بر دلم ماند، پروراندم. شما را در آغوشی پر از دعا، پر از ترس، پر از امید بزرگ کردم؛ آغوشی که سرپناهتان بود، حتی وقتی تمام جهان پشتتان را خالی کرد. من همانم که بی‌هیچ انتظاری، بی‌هیچ منتی،...

https://forum.cafewriters.xyz/threads/39759/ روز بخیر درخواست جلد دارم

تاوان گذشته را داده‌ام؛ با اشک‌هایی که در شب‌های تنهایی ریخته شدند. با صبری که به سختی تاب آوردم، اما همین گذشتن‌ها بود که حس‌های خفته‌ی درونم را بیدار کرد. فهمیدم نجات، از خودِ من آغاز می‌شود، نه از آمدن کسی. دیگر چشم به راه نیستم، چون حالا امید را نه در نگاه تو، بلکه در قلب خودم باید بیابم. من...

دیگر نمی‌خواهم خودم را در بند خاطرات تو اسیر نگه دارم. خسته‌ام ازصبحی که با امیدی بی‌صدا فرو می‌ریزد. اگر قرار بر آمدن بود، ردّی از بودنت تا امروز باقی می‌ماند. من، تنها نگاهت کردم، صبوری کردم، دلم را به خیال بودنت خوش کردم، اما اکنون، زمان آن رسیده که خود را از این افکار باطل نجات دهم. نه با...

بگذار نسیم رهایی، غبار دلتنگی را از روحم بتکاند. دیگر نه چشم به راه صدایی‌ هستم، و نه دلم لرزشی برای نام تو دارد. آموخته‌ام که عشق، اگر تنها در سکوت بماند، پژمرده می‌شود. پس به جای پرسه زدن در خاطراتی که تنها من زنده‌ام، گام برمی‌دارم به سوی نوری که از درون خودم می‌تابد. این پایانِ انتظار نیست،...

تاوان انتظار، دل سردی است که هر روز سنگین‌تر می‌شود. ایستاده‌ای در دوردست، در حالی که تنها تماشایم می‌کنی، نه به سوی من می‌آیی و نه از من می‌روی. این فاصله‌ی بی‌پایان، گویی برای همیشه میان من و تو کشیده شده است. مدت‌هاست در سایه‌ی امید به تو نگاه کرده‌ام، ولی اکنون دیگر منتظر نمی‌مانم. پایان...

تنها شدم، نه به‌دلیل آن‌که در این جهان جایی برایم نمانده، بلکه به‌خاطر این‌که هر لحظه، خود را از دل زندگی بیرون کشیدم و در انتظار چیزی گم شدم که هرگز نیامد. انتظار، همچون دودی است که در هوا پیچ می‌خورد، بی‌آن‌که بدانیم چه زمانی فرو خواهد نشست. در این فاصله‌ی پر از سکوت، تنها صدای تپش قلب است که...