روانشناسی مسئولیتی که قربانیان ناعادلانه به دوش می‌کشند!

[سونی]

گناه: مسئولیتی که قربانیان ناعادلانه به دوش می‌کشند!

«هرمن می‌نویسد که احساس گناه یکی دیگر از واکنش‌های رایج پس از تروماست، و این گناه همیشه با واقعیت همخوان نیست.​

 

[سونی]

بازماندگان معمولاً فکر می‌کنند:

• «من باید جلوش را می‌گرفتم.»

• «من نباید آن‌جا می‌بودم.»

• «اگر سریع‌تر، قوی‌تر یا عاقل‌تر بودم، اتفاق نمی‌افتاد.»

اما این احساس، حتی در شرایطی بروز می‌کند که قربانی هیچ قدرتی برای جلوگیری از حادثه نداشته است.

این تناقض، هسته‌ی گناه پس از تروماست.​

 

[سونی]

هرمن توضیح می‌دهد که گناه،
نوعی تلاش ناخودآگاه برای بازیابی کنترل است:

اگر تقصیر من بوده، پس شاید در آینده بتوانم از خودم محافظت کنم.
اما این توهمِ کنترل، در نهایت فرد را از درون فرسوده می‌کند.
قربانیانی که گناه را در درون حمل می‌کنند،
نه تنها از دیگران فاصله می‌گیرند،
بلکه از خودشان هم دور می‌شوند.
گویی بخشی از وجودشان در برابر بخش دیگر می‌ایستد.​

 

[سونی]

هرمن تأکید می‌کند:

احساس گناه، بیشتر نشانه‌ی آسیب است تا نشانه‌ی مسئولیت.​