نتایح جستجو

چهره‌ی زیبا مثل آفتاب‌گردانی‌ست که گل‌برگ‌هایش را؛ رو به خورشید می‌گشاید مثل تو که چهره می‌گشایی بر من، وقتی ورق را برمی‌گردانم. ل*ب‌خندِ دل‌ربا، هر مردی را مسحور زیبایی‌ات کنی آه، زیبایِ روزنامه‌ای تا به‌حال چند شعر برای‌ات سروده‌اند؟ چند دانته برای‌ات نوشته‌اند؟ بئاتریس؟! برایِ وهمِ وسواس...

دوست داشتن جنگ است، اگر دو تن یک‌دیگر را در آغو*ش کشند جهان دگرگون می‌شود، هوس‌ها گوشت می‌گیرند، اندیشه‌ها گوشت می‌گیرند، بر شانه‌های اسیران بال‌ها جوانه می‌زنند، جهان، واقعی و محسوس می‌شود، ** باز ** می‌شود، نان بوی‌اش را باز می‌یابد، آب، آب است، دوست داشتن جنگ است، همه‌ی درها را می‌گشاید ،...

هذیان‌ام را دنبال می‌کنم، اتاق‌ها، خیابان‌ها کورمال‌کورمال به‌درونِ راه‌روهای زمان می‌روم از پلّه‌ها بالا می‌روم و پایین می‌آیم بی‌آن‌که تکان بخورم با دست دیوارها را می‌جویم به نقطه‌ی آغاز بازمی‌گردم چهره‌ی تو را می‌جویم به میانِ کوچه‌های هستی‌ام می‌روم در زیرِ آفتابی بی‌زمان و در کنار من تو چون...

از تولد تا مرگ، زمان با دیوارهای ناملموس‌اش احاطه‌مان می‌کند. ما با قرن‌ها، سال‌ها و دقیقه‌ها سقوط می‌کنیم. زمان آیا فقط یک سقوط است، فقط یک دیوار؟ گاهی، لحظه‌ای ما – نه با چشمها‌ی‌مان که با اندیشه‌های‌مان- زمان را می‌بینیم که به درنگی آسوده است. دنیا نیمه‌باز می‌شود و ما به نیم‌نگاهی می‌بینیم...

بیدی از بلور، سپیداری از آب، فواره‌ای بلند که باد کمانی‌اش می‌کند، درختی رقصان اما ریشه در اعماق، بستر رودی که می‌پیچد، پیش می‌رود، روی خویش خم می‌شود، دور می‌زند و همیشه در راه است: کوره‌راه خاموش ستارگان یا بهارانی که بی‌شتاب گذشتند، آبی در پشتِ جفتی پلکِ بسته که تمام شب رسالت را می‌جوشد،...

جای دوری نرفته‌اند مرده‌ها مانده‌اند همین جاو در سکوت تماشا می‌کنند ما را هر قدمی که برمی‌داریم برمی‌دارند و هر غذایی که می‌خوریم می‌خورند و هر جمله‌ای که می‌گوییم می‌گویند و هر شب که می‌خوابیم بیدار می‌نشینند و از خواب که می‌پریم برایمان آب می‌آورند و می‌گویند چیزی نیست خواب دیده‌ای هنوز زنده‌ای

میان درختان ساکت تاریک آسمان سرخ، شعله می‌کشد و دیونیسوس زاده شده در دل رازناک غروب غبار جاده‌ها را درمی‌نوردد. سرشاری میوه‌های ماه سپتامبر چهرهٔ او را در خود مأوا می‌دهند هر یکی، سرشار از سرخی کامل او، شکوه پرحرارت تابناکی که مرز میان خدایان و میرندگان را مشخص می‌کند.

آینه‌ها تمام روز تابناک‌اند هرگز آن‌ها تهی نیستند مردمک صیقلی‌شان چشمانشان همچون چشمان گریه می‌درخشد و برق می‌زند حتّی زیر پلک‌های تاریکی. در تاریک‌روشن واپسین ساعات شب آنگاه که خاموشی، خود را در دل سکوت جای می‌دهد تنها آنگاه است که نور ساکن اندرون آینه‌ها رخ می‌نماید و چیره می‌شود بر ما، نوری...

مردگان در کنار ما، خاموش از جام لبریز حیات می‌نوشند تنها سایه‌ها، در تعقیب حرکات و اشارات ما درمی‌یابند گذر آرام آن‌ها را شباهنگام که به جست‌وجوی ما می‌آیند. آن‌ها از اتاق‌هایی می‌گذرند که ما در آن‌ها خلوت گزیده‌ایم خود را در هالهٔ حرکاتی می‌پوشانند که ما شکل بخشیده‌ام. کلماتی را تکرار می‌کنند...

نور ماه زمین را از سراب پر می کند و امروز, اشیا روحی باکره دارند باد میان برگها بیدار می کند یک زندگی ی مخفی و لغزان ساخته از سایه و نور, هراس و آرامش در هماهنگی ی کامل با روح من.

از همه ی مکان ها در جهان درساحل شیفته ی بره*نه با قوی ترین و عمیق ترین حس های عاشقانه عشق می ورزم جایی که من با دریا یکی می شوم با ماه و بادها.

وقت ناهار یک ساحل ویران. آفتاب لرزان, وسیع و بیکران همه ی خدایان را از آسمان رانده است نوری بی وقفه می ریزد چون یک مکافات اینجا هیچ رنجی نیست، هیچ روحی و دریای عظیم، تنها و پیر کف می زند.

وقتی شب می گریزد قرمز است و زندگی ما به نظر خالی، بی فایده و غریبه است کسی نمی داند شب به کجا می رود یا از کجا می آید اما پژواک گام هایش هوا را از امواج و اطاق پر می کند و خیابان های مرده را بیدار می کند آنگاه اعجاز اشیا می لرزد و چیزهای غریبه رشد می کند چون یک گل قرمزخونی.

دیگر هرگز در امتداد مسیرهای طبیعی سفر نخواهی کرد دیگر هرگز خودت را زخم ناپذیر حس نخواهی کرد واقعی و مسلط ناپدید برای همیشه آن چیزی که تو بیش از هرچیز می جستی حضور کامل همه چیز و همیشه همان خواب و همان دلتنگی خواهد بود

زمان خداحافظی می رسد وقتی که باغچه ها تاریک می شوند و باد از برابر می گذرد وقتی که زمین صدا می کند درها بسته می شود وقتی که شب هر گرهی را در درونش باز می کند زمان خداحافظی وقتی می رسد که درختها صاحب روح می شوند انگار که همه چیز روی آنها جوانه می زند زمان خداحافظی زمانی ست که در عمق آینه ها چهره...

خدایان غیرانسانی به خاطر تو با هم جنگیدند تو را در ساحل دیدم، متروک و تنها نور را خوردم، ویران شده از بادها و عضلات تو.

باغ هایی هستند در تصرف نور ماه که چون چنگ و عود در سکوت می لرزند عشقت را میان انگشتانت محافظت کن در باغچه ی آوریل جایی که تو نفس می‌کشی زندگی نمی آید دست‌های تو موفق نمی‌شود عطوفت دیگران را چون گلی بچیند چون گل‌هایی لرزان در باد آه اگر تن تو از جنس ماه بود اگر تو این باغچه‌ی پر از گرد و غبار...

تولدت مبارکککک Birthday

درود درخواست تگ دارم برای رمان داج https://forum.cafewriters.xyz/threads/40787/

درود امیدوارم همکاری پرباری کنار هم داشته باشیم. خوش اومدین -118-"{} حالا بفرمایین، برای انتخاب اسم در کدوم بخش نوشته‌تون نیاز به مشاوره دارین؟