نتایح جستجو

هوا کمی خنک بود و نسیم نرم، موهای دختران را به آرامی تکان می‌داد. رن، بدون اینکه نگاهش را از افق کوتاهی که روبه‌رویش بود بردارد، گرمکن سفیدش را از تنش درآورد و روی شانه انداخت. نفسش آرام اما پرقدرت بود، انگار که می‌خواست هر موج استرس اطراف را پشت خود جا بگذارد. فوجی کنار او ایستاد، نیمه نگران،...

روبه‌روی زمین چمنی حیاط ایستاده بود، جایی که سبزی تازه و نرم چمن، با نور گرم ظهر بازی می‌کرد و نسیم آرام، برگ‌های درختان اطراف را تکان می‌داد. سایه‌های شاخه‌ها روی زمین می‌رقصید و صدای دور و نزدیک شاخه‌های خرد شده زیر پای دانش‌آموزان، سکوت و انتظار حیاط را بیشتر پررنگ می‌کرد. دختران در سه صف...

رن سر تکان داد و با صدای محکم و جدی گفت: - از امروز شروع می‌کنم. تزوکا که تا آن لحظه ساکت بود، آرام گفت: - در واقع، این یه هفته من باید نظارت کنم. نگاه نافذ و یخ‌زده‌ی رن مستقیم به چشمان تزوکا دوخته شد: - ایرادی نیست... روند سریع‌تر بشه، بهتره. ریوزاکی لبخند کوتاهی زد، سپس با قدمی آرام جلو آمد و...

موموشیرو سری تکان داد و بی‌حرف غذایش را می‌خورد. آرام‌تر از صبح شده بود؛ حتی ریوما از این تغییر رفتار جا خورد، اما چیزی نگفت. نور گرم ظهر از پنجره‌های بزرگ کافه‌تریا روی میزها و کف چوبی می‌افتاد و سایه‌های بلند صندلی‌ها روی زمین کشیده بود. بوی قهوه تازه، سوپ گرم و نان تازه فضا را مطبوع و آرام...

سر و صدای کافه‌تریا پر و بالای هم بود؛ صندلی‌ها روی زمین خش‌خش می‌کردند، صدای خنده و صحبت‌های بلند با هم در هم می‌آمیخت و بوی نان تازه و سوپ داغ فضا را پر کرده بود. حتی کسانی که به باشگاه تعلق نداشتند، درباره «ملکه یخی آمریکا» زمزمه می‌کردند. بعضی از سال دومی‌ها با چشمانی تیز به رن نگاه می‌کردند...

هوا گرم شده بود و نور آفتاب مستقیم روی زمین کلاس می‌تابید، سایه‌ها کشیده و نازک، مثل خطوط نامرئی روی میزها. زنگ ناهار طنین انداخت و موجی از شلوغی در کلاس جاری شد. دانش‌آموزان یکی‌یکی با کیف‌ها و کتاب‌هایشان بیرون زدند، جز سه نفر که انگار جاذبه‌ای نامرئی آنها را نگه داشته بود: سورا، موموشیرو و...

صدای پچ‌پچ‌ها در کلاس همچنان پیچیده بود. شایعات جدید در مورد رن مثل آتشی در میان بچه‌ها می‌سوخت. هرکسی که با گوشی‌اش بازی می‌کرد یا پچ‌پچ می‌زد، انگار منتظر بود یک فاجعه دیگر از رن بشنوند. اما او بدون سر و صدا وارد کلاس شد. در باز شد و همه سرشان را برگرداندند، به جز کایدو که با دقت و تمرکز روی...

رن گوشی‌اش را نگاه کرد. ساعت هفت و سه دقیقه. - پنج دقیقه دیگه اومد، اومد. نیومد، راه می‌افتی. نانجیرو ابروهایش را بالا انداخت و لبخندی شیطنت‌آمیز زد. - اوه، ملکه یخی امروز از چپ بلند شده؟ رن بی‌حوصله چشم‌غره‌ای به او رفت، سرش را به پشتی صندلی تکیه داد. - می‌خوای منتظر گل پسرت باشی، مشکلی نیست…...

اتاق رن کوچک و ساده بود؛ دیوارها بی‌هیچ تزئین خاصی و یک تخت مرتب که پتویش هنوز بوی تازه شسته شده می‌داد. پرده‌های سفید و ساده، آرام موج می‌خوردند و پرتو گرم و طلایی خورشید از لابه‌لای آن‌ها روی ملحفه افتاده بود. گرمای نرم نور، پلک‌های بسته‌اش را قلقلک داد و باعث شد آهسته چشمانش را باز کند. نگاهش...

رن آرام راکت‌هایش را در کیفش گذاشت: - فردا می‌خوام برم مدرسه! رینکو چاقو را کنار گذاشت و با نگرانی گفت: - عزیزم مطمئنی میخوای بری؟! هنوز شش روز استراحت داری! رن بدون آن‌که نگاهش را به سمتش برگرداند، زیپ کیفش را بست: - مدرسه که تنیس فقط نیست، میرم حداقل سرگرم شم. رینکو این سری لحنش را آرام کرد و...

رن خواست جواب بدهد که پرستار رو به نانجیرو گفت: - سرمش رو درآوردیم، مرخصه. باید یک هفته… رن، بی‌حوصله و بی‌وقفه، حرف پرستار را برید: - باشه، استراحت می‌کنم. پرستار فقط سری تکان داد و رفت. صدای بسته‌شدن در اتاق، دوباره سنگینی را بر فضا انداخت. نانجیرو کمی رنگ‌پریده، آرام گفت: - چی شده؟ رن، با...

*** صدای بسته شدن در، مثل ترک خوردن شیشه در سکوت، رن را از خواب کند. هوا هنوز غرق در تاریکی نیمه‌شب بود؛ نور کمرنگ چراغ سقفی، خطوط محوی از سایه روی دیوار انداخته بود. بوی تلخ و آشنا… عطری که انگار از عمق استخوان‌ها رد می‌شد. بوی آتوبه. پلک‌هایش را به آرامی گشود، نه با تعجب، که با اطمینانی سرد...

«اون پسر لعنتی، فکر کرده بود کیه؟! نه، باید می‌فهمید من مثل بقیه نیستم که برای یه همچین کسی سر خم کنم یا عقب بکشم. نه، بعد از اون همه زخم و خون و شکست، غرورم رو با دست‌های خودم ساختم، بازسازی کردم. شکستم؟ آره شکستم، ولی زیر همین شکست‌ها بود که قوی‌تر شدم، محکم‌تر شدم. وقتی باهاش چالش گذاشتم،...

دختر پلکی زد، اما زود لبخند زد و آرام‌تر گفت: - موموشیرو هیناتام، دخترعموی موموشیرو تاکشی. رن آهی کشید. - حالا دیگه دوتا موموشیرو… خدا به دادم برسه. خنده‌های کوتاه و بی‌جان از گوشه و کنار بلند شد. گوشه‌ی ل*ب ریوما کمی بالا رفت. - هی آبجی، مومو-سنپای می‌گه هیناتا-سانم تو باشگاه تنیس سیگاکوئه...

شب، مثل لکه‌ای سیاه و سنگین روی شهر پهن شده بود. باد سردی از لای پنجره‌ی نیمه‌باز اتاق شماره‌ی دوازده خزید و پرده‌ی سفید و نازک را بی‌رمق تکان داد. بوی تند ضدعفونی‌کننده، مثل دستی که گلویت را فشار دهد، در هوا مانده بود و نمی‌خواست برود. ریوما، بی‌آنکه چیزی بگوید، جلو رفت و پنجره را بست. صدای...

شب، مثل لکه‌ای سیاه و سنگین روی شهر پهن شده بود. باد سردی از لای پنجره‌ی نیمه‌باز اتاق شماره‌ی دوازده خزید و پرده‌ی سفید و نازک را بی‌رمق تکان داد. بوی تند ضدعفونی‌کننده، مثل دستی که گلویت را فشار دهد، در هوا مانده بود و نمی‌خواست برود. ریوما، بی‌آنکه چیزی بگوید، جلو رفت و پنجره را بست. صدای...

ل*ب‌های آتوبه فشرده و سرد بودند؛ نفسش کوتاه و سنگین از سینه بیرون آمد. به آرامی دستش را روی دستگیره در گذاشت و قصد کرد اتاق را ترک کند، اما صدای نرم و آرام رن از پشت سرش پیچید و لحظه‌ای از حرکت ایستاد: - بابا... گشنمه! نانجیرو آرام و با مهربانی موهای دخترش را نوازش کرد و با صدایی پر از غم و امید...

تزوکا، در حالی که فکش منقبض می‌شد، سعی کرد خونسردی خود را حفظ کند. اما نگاهش به شدت با احساسات درونی‌اش درگیر بود. این حمله به رن نه تنها او را ناراحت کرده بود بلکه همزمان ذهنش را مشغول کرده بود که آیا آتوبه واقعا نمی‌داند با چه کسی طرف است. در همین لحظه، صدای ناله‌ای آرام از دهان رن بیرون آمد...

*** پس از آن که تیم ریکادای از اتاق خارج شدند، سکوت بیمارستان دوباره فراگیر شد. نانجیرو، که پشت میز نشسته بود، قهوه‌اش را در دست می‌چرخاند. حالا که تیم ریکادای رفته بودند، او فرصت داشت تا یک لحظه راحت نفس بکشد. گاهی به رن نگاه می‌کرد، گاهی هم به صفحه روزنامه‌ی جلوش، اما هیچ‌چیز از این وضعیت او...

نور خورشید از لابه‌لای پرده‌های تیره می‌گذشت و سوزن‌های زردِ کم‌رنگی را به اتاق شماره دوازده می‌پاشید. زمین و دیوارها تحت این نورِ ضعیف، رنگ و روح خود را به رخوت سپرده بودند. تیک‌تیک ساعت دیواری، تنها نبضِ اتاق، در سکوت مطلق بیمارستان می‌لرزید. همه چیز در تعلیقی مرگ‌وار معلق بود؛ حتی رن هم، در...