نتایح جستجو

شاهان! تو چه نوری روشن کن، پانزده‌قامت خود؟ تعبیرِ عدد پانزده، “یک” خدا و “پنج” پنجه‌ی خود. سال‌ها سوختی از درون، با درد، به بیرون فریاد زدی مسخره‌ات کردند، و خود را هربار به راه و بیراه زدی خاکستر شدی در تنِ خاکی، تا وصله‌زنی قلب جهان دیدی که تو نوری، نه اسیرِ زمانی، نه در بندِ زبان محکم...

باج به سبیلان سیاهم ندهید شاخ دیوی بر سرِ پُرنفسم ننهید بگذارید باشند، شپشان در جیبِ تهی مقام و مسلک به دربارِ جهانِ پوچم ندهید خواهانِ دیوانگی‌ام، بسیار بر زمینِ تهی لباسِ شاهی و درباری، بر تنِ عریانم ننهید بگذارید زِ خاک باشم، به خاکِ برین برگردم که هیچ‌ و به هیچ‌ام، از ازل به اصل برگردم

خانواده دوست دار، ای خلقِ زر چون کیمیاگر، زر در خانه است راهِ اول‌ آخر روی، پیش‌ و پس جای تو آخر، به اول خانه است

چو سیمایِ گیرایِ پروانه را دیدم هوس کردم، بشکفم از پیله‌ی خود ندا آمد: تو خود، اوّل پروانه بودی و بشکفتی؛ چنین، پروانه‌وار گشتی فقط کافی‌ست خود از پیله به درآیی با چشمِ دل بینی، اکنون کجا هستی

دست زِ سَرم بَردار، ای نَفْسِ فَنا بُرده زِ جانَم چه می‌خواهی؟! هم خَر به خُور، هم مُرده به گور بُرده دانم که نقشی داری، توأم زِ رازِ هستی لیک، احوالِ مرا خوش نیست!! با تو زیستن، این گونه مستی بارها مرا کشتی، در پیکره‌ی این جان دیگر، زِ من چه خواهی؟! مُردن، آسان با تو بسیار بیا و دست برکش،...

بر بلوکی نشسته‌ام،زیرِ سایه‌ی درختی صدای شرشرِ آب، به گوش می‌رسد از جریانِ آب آرام که در جوی هست آسمان، تا بیکران آبی‌ست، در چشمِ من رنگِ آبی‌اش هنوز، در نگاهِ دیده هست نسیمِ خُنک، گاه می‌وَزد بر تن عُریانم لرزشی می‌افتد، بر جسمی، که زنده هست رنگِ خاکیِ زمین، بر وسعتِ پهنای خاک که تا چشم کار...

ما ره‌روِ این راهِ پر پیچِ خمو راز‌ایم گر اگر ساکت ماندیم... یک ره بیشتر نمایان نماند بر ما که راز، همان ره، نگویم بر تو جز که بخوانی این پیامم را بسیار

شتر، در خواب بیند راهِ بیابان را چو رهی نمانده... آباد نکند انسان Bag

داشتیم از ره خود، به بیراهه شنا می‌کردیم در امواجِ کج‌مغزی و کج‌فهمیِ این باورِ خود که سکوت، حکم کرد و دهان بستیم به سخن شنیدیم صدای تپ‌تاپِ دل، در کنجِ سینه‌ی خود به ادراک رسیدیم، شنیدیم ندایی آمد از بهرِ فهم آگاه شدیم، که اشتباه می‌اندیشیدیم به دنیایِ خود

پر از دردم، ولی درمان ندانم من گهی شاد و گهی غمگین، ندانم من خودم کردم خودم را این‌چنین، من که از دانستن بسیار، در عذابم من به راستی بایدش دیوانه‌وار زیست که ره، جز کوچه‌ی علی‌چپ ندانم من سؤال می‌پرسی: آخر عاقل چرا این‌طور؟ جوابت می‌دهم: جز دیوانگی، راهی ندارم من

جالب این‌جاست! که در رو با تو رفاقت می‌کنند سر که برمی‌گردانی، از قصد رقابت می‌کنند می‌زنند تیشه به ریشه، نه قصدِ خشکاندن می‌کنند رگ و پی می‌سوزانند، و در قبرِ تنهایی رهایت می‌کنند

چو خموش شد این زبان، گوش بشنید خفته کلامی چو هویدا شد اسرار حق، چشم دید، پنهان و نهانی

با آگاهی، عصیان کن گه‌گاهی، ز قصد که جسمِ بیکار، بیمار کند این روحِ تو را

عاقل آن‌کس، که زند پا به بیابان و کشد با نیش، عقربِ خود را و کند محوِ خودش، ز سرابی در آن‌جا نکند نیشِ زبانی بزند، اهلِ بیابان را

با چشمِ دل‌بین، با گوشِ چشم بشنو... گویی: “تو بر من؟ مگر این چنین می‌شود؟” گویم بر تو: غیرممکن‌ها، ممکن شود

گرچه روشن کند آتش مشعل، نورغارِ حرا را اما... بسوزاند پرِ پروانه‌ای، در آن عبادت‌سرا را نور بودن، مستعدِ سوختن در خویش باشد اما... آن‌که نور خواهد، تحمل کند سوختنِ جزئی از خدا را

با هر تپش قلب من، آید صدایی گوید: هو... هو... دانی که کجایی؟ گویم: مگر قلب در وسعت من نیست؟! پاسخ دهد آنگاه: این، منزلگاه خدای‌ست

در مسیر رسیدن به خدا ره پایان ندارد برای ما چو رسیدی ته ره، مگو چرا!؟ که تو دیدی، اینجا باشد پایان راه...

شور شد، بس که زدی هم‌، حرفی ز زبان تابه دهانت گاه و بی‌گاه مگو هیچ، گز چاشنیِ عالی، تا ابد سکوت باشد:pray:

ای طفلک!از خانه باید بتراود شادی تا به بزرگی بزند بیرون این “مردیِ” تو... نه که با خشم، کنی اهلِ خانه‌ی خود را رام و به بیرون ببری خنده و با نااهل، کنی شادی!