نتایح جستجو

اپیزود هفتم: حرکات صامت. غروب داشت جون می‌داد؛ خورشید آخرین پرتوش رو مثل یه نخ طلایی کشید روی صورت آسمون و بعد، آروم محو شد توی ابهام. تو خیابون، صداها قاطی بودن. صدای بوق، پچ‌پچ عابرها، دویدن بچه‌ای دنبال بادکنکش، و صدای بلند یه زن که داشت با موبایل حرف میزد، اما همه‌ی اینا برام مثل یه فیلم...

مادرم، زن شریفی‌ست که تمام غصه‌هایش را پشت لبخندهایش پنهان می‌کند، انگار بغض‌هایش را با نخ نامرئیِ صبر دوخته‌اند تا مبادا حتی سایه‌ای از اندوهش، روی ما تأثیر بگذارد. او هر شب، پیش از آن‌که خواب را مهمان چشم‌هایش کند، خواب آینده‌ی ما را می‌بیند؛ نه در رویا، بلکه در بیداریِ پر از اشتیاقی که خواب...

گاهی صدای پایش را نمی‌شنوی، اما رد نگاهش تا همیشه روی جانت می‌ماند. مادرم، بانویی‌ست که تمام عمرش را با نخ‌های ناپیدای عشق، تاروپود وجود مرا بافته، بی‌آن‌که انتظاری طلب کند. او، ماهِ پنهانِ شب‌های بی‌ستاره‌ی من است؛ تنها زنی که میان گردبادِ روزگار، ایستاده و آرام، بی‌صدا می‌رقصد؛ رقصی...

و ما؟ گاهی حتی صدایش را نمی‌شنویم. گاهی نمی‌بینیم چگونه میان هزار کار، قامتش خمیده‌تر شد، چگونه شب‌ها بی‌صدا گریست و صبح‌ها دوباره مثل آفتاب، گرم و درخشان برخاست. مادر، تجسمِ بی‌پایانِ مهر است. و عشقِ او، آن عشقی‌ست که در هیچ‌ جای جهان نخواهی یافت. که حتی اگر صد بار بی‌وفایی کنیم، او باز صد و...

مادر، آسمانی‌ترین واژه است در کالبد انسان، ماه تمامِ شب‌های بی‌ستاره، دریایی که عمقش را نمی‌توان سنجید، و اگر بشکافی دلش را، جز عشق، جز ایثار، جز گذشت، هیچ‌چیز نخواهی یافت. او خودش را خرجِ ما می‌کند، نه کم‌کم، که تمام و کمال؛ مثل شمعی که شعله‌اش را هدیه می‌دهد، تا خانه گرم بماند. مثل خاکی که گل...

تسلیت میگم عزیزم. روحشون قرین رحمت. از خدا براتون صبر طلب می‌کنم.🖤🤲

خدا قوت دوستان. خوشحالم که تاوان رو خوندید. در کل از مجله لذت بردم ، خلاقانه و زیبا بود. موفق باشید🌺🌺

کسوف اجتماعی- عاشقانه- تراژدی کودکی: نازدار نوجوانی: دلداده جوانی: قصر بی‌پنجره شانه‌های خمیده مادر شدن، سوختن و روشن ماندن تاوان شیرین جلد: زنی که رو به دوربین ایستاده و در سایه‌‌ی خودش روی دیوار بال‌هاش شکسته . پیش گفتار: زنی که تمام نمی‌شود،هنوز نفس می‌کشد چون عشق، درد و بقا با او گره...

گاهی تاوان عشق، سکوتی است تلخ و سنگین؛ سکوتی که در عمق شب، چون سایه‌ای سیاه بر دوش روحم سنگینی می‌کند. تنهایی، همچون شمعی فروزان، در تاریکی وجودم می‌رقصد و نوری محرون از‌ خاطرات را بر دیوار تنهایی می‌افکند. در این راه بی‌پایان، هر گامی که به فراموشی می‌گذرد، یاد تو مانند بارانی نرم و سرد در...

و چه شیرین است آن خستگیِ مادری. خستگی‌ای که نه در جان می‌نشیند، بلکه به گل‌برگ‌های محبت تبدیل می‌شود و از نگاهش، از لبخندش، از نوازش دستان پینه‌بسته‌اش می‌روید. مادر، آن روح بزرگ بی‌ادعاست که عشق را نه با کلام، بلکه با تکرارِ بی‌وقفه‌ی بودنش معنا می‌کند. در میان همهمه‌ی زندگی، او سکوتی‌ست پر از...

تولدتون مبارک گلم.🌹❤️

درود به شما عزیزم🌹 ممنون از نکات ریز و نکته‌سنجی عالی‌تون. و ممنون از راهنماییتون که باعث میشه نویسنده‌ها دلگرمی زیادی برای ادامه پیدا کنن. در اسرع وقت حتما باتوجه به نکاتی که ذکر کردید تاوان رو ویرایش می‌کنم گلم. خوش‌حالم که دوستان خوب و نکته بینی دارم. ممنون از حضورتون.🌹❤️

سلام دوست عزیز.🌹 خوش‌حالم که تاوان مورد توجه شما قرار گرفته و ممنونم که خوندینش و باهاش ارتباط گرفتین. از صمیم قلب مسرورم بابت نظرتون. با جان دل پیشنهاد و نقد شما دوستان رو خریدارم. ممنون میشم ایرادات دیگه رو هم بگید که در رفع آن‌ها اقدام کنم. ممنون از حضورتون.🌹😊

سلام تولدتون مبارک گلم❤️🌹

سلام عزیزم. خوشحالم که تاوان مورد توجه شما قرار گرفته و ممنون که نظرتون رو در قالب جملات زیبا بیان کردین. ممنون از حضورتون🌹❤️

سلام گلم. ممنون از وقتی که بابت خوندن تاوان گذاشتید. تعریفاتتون واقعا منو به وجد آورد و توصیفتون باعث شد از یه بُعد دیگه به تاوان نگاه کنم. ممنون از حضورتون.❤️🌹

شیرین بانجی جامپینگ؟

گاهی وقت‌ها، شب که آرام می‌نشیند روی شانه‌های خانه، من در سکوت، به نفس‌های آرامتان گوش می‌سپارم. شما، پسرانم، امتداد نفس‌های من‌ هستید. ادامه‌ی قلبی که روزی برای خودش می‌تپید، و امروز برای شما می‌تپد. وقتی دست‌های کوچک‌تان را برای اولین بار گرفتم، فهمیدم مادر بودن یعنی بخشیدن بی‌دریغ، یعنی دوست...

به نام خالق زیبایی ها نام اثر: دلنوشته تاوان نویسنده: مینا مرادی ژانر: عاشقانه ـ تراژدی مقدمه: دلی که شکست، مانند چینی بندزده می‌شود؛ اما ترَک‌هایش در ته‌‌وتو‌های قلبم به یادگار می‌ماند. آخرش را می‌سپارم به دست خدایی که خوب می‌داند، کجا و چگونه تاوان بگیرد. لینک...

تا به حال بغضی به بزرگی یک سیب در گلویت گیر کرده؟ سنگینی یک کوه را روی دوشت احساس کرده‌ای؟ شده قدم‌هایت را سنگین برداری، اما به مقصد نرسی؟ این وصف حال من است. منِ بی‌تو! منی که هر لحظه بهانه‌ای می‌جویم تا خاطراتت را مرور کنم، و به خود‍ِ مریض‌حالم یادآوری کنم، خاطراتی که مرا تا مرز فروپاشی...