نتایح جستجو

درود خسته نباشید خب اول از همه باید بگم که رمان آنیدا پتانسیل خیلی بالایی داره. از همون خلاصه‌اش معلومه که ذهن خلاقی داری و تونستی بین دنیای واقعی و فانتزی یه مرز ظریف ولی جذاب بکشی. فضای تاریک، جنگل مرموز، طلسم، نفرین، و در کنارش دردهای خانوادگی و تبعیض جنسیتی - همه‌اش نشون میده که رمانت فقط...

تولدت مبارک نویسنده‌ی خلاق آرزوی سالی سرشار از خلاقیت، موفقیت و قلمی پربار برای شما دارم.-53-؟"_}

اعلام امادگی ایجاد شد :white_check_mark:

اعلام آمادگی

سلام گلم عزیزم دارم رمانو مینویسم کامل بشه چون خیلی ایراد داشتم می‌خوام بکل ویرایش بدم. پارت جدید گذاشتم حتما بهت اطلاع میدم 🌹🌹

میخواهم زنده بمانم

سلام وقت بخیر اعلام آمادگی

درود روز بخیر نویسنده‌ی عزیز، واقعاً باید بگم “کوه بی‌فروغ” یکی از خاص‌ترین رمان‌هایی بود که تا حالا خوندم. هم روایتت عمیقه، هم اون حس تلخ و واقعی تراژدی رو قشنگ منتقل کردی. هر جمله بوی درد، زندگی و حقیقت می‌داد. قلمت یه حس ناب داره، طوری که نمی‌فهمی داری تاریخ می‌خونی یا داری درد یه نسل رو لم*س...

درود خسته نباشید نویسنده‌ی عزیز رمانت نثری قوی و تصویری داره، احساسات رو خیلی واقعی و تأثیرگذار نشون می‌ده. فضاسازی‌ها دقیق و ملموسه، فقط اگه کمی از حجم توصیف‌ها کم بشه، تأثیر احساسی رمانت چند برابر میشه. ۱.‌ مثال: "قبل از این‌که بمیرد، ل*ب‌های پوست‌پوست شده‌اش را به سختی باز کرد و درحالی که نفس...

لحظه‌ای در جایم می‌ایستم. حسِ پوچی و درماندگی، مثل موجی سرد، از درونم عبور می‌کند. با فرارسیدن پایان شیفت طولانی و خسته‌کننده‌ی شب، آرام‌آرام سکوتی سنگین فضای بیمارستان را فرا می‌گیرد. پزشکان با گام‌هایی آرام و چهره‌هایی خسته، یکی پس از دیگری بخش را ترک می‌کنند. پرستاران نیز که ساعت‌ها ایستاده...

مادرش در کنار تخت ایستاده است. او دست‌های لرزان و خسته‌اش را محکم و عاشقانه در دستان دخترش می‌فشارد و بی‌تابانه و دل‌شکسته زارزار گریه می‌کند؛ گویی تمام هستی‌اش در این لحظه فرو ریخته است. به او خیره می‌شوم. دوباره همان سؤال تلخ و بی‌رحمانه در ذهنم طنین می‌اندازد: «چرا باید این‌گونه باشد؟ چرا هر...

وقتی وارد می‌شوم، می‌بینم که مادرش کنارش ایستاده و با چشمان گریان به من نگاه می‌کند. -‌ خانم پرستار، لطفاً کمک کنید. دخترم حالش خیلی بد شده... . نگاهی به دختر می‌کنم. چشم‌هایش قرمز است و حالت تهوع به وضوح در چهره‌اش نمایان است. فشار خون پایین، ضربان قلب ضعیف. هنوز جوان است. چطور ممکن است این‌طور...

-‌ بد نیستم، می‌تونم بگم... فقط نمی‌دونم باید چیکار کنم. همه چیزم از دست رفته. دو هفته پیش این‌جا بودم و گفتند عمل ساده‌ای دارم. حالا دردش تمون نمی‌شه. هم‌چنان دارم به پایان می‌رسم... دست‌های لرزانش را به آرامی می‌گیرم؛ شاید در این تماس، کمی از سنگینی دنیا را از دوشش بردارم. آنژیوکت را وصل...

در ذهنم، چهره‌ها یکی پس از دیگری در حال رژه رفتن‌اند، هرکدام داستانی دارند، داستان‌هایی که گویی هر کدام زخمی کهنه از گذشته‌ای تاریک به دوش می‌کشند، و امیدهایی که در سکوت، بی‌صدا به خاک می‌افتند. به خودم می‌گویم: «هانیه، تو هنوز چطور ایستاده‌ای؟» و در پاسخ، سکوتی سرد و بی‌رحم از دل شب بر من...

لبخندی تلخ روی لبم می‌نشیند و صدایم به سختی از گلو بیرون می‌آید: -‌ چرا؟ چرا خودتو این‌طور کردی؟ ل*ب‌هایش به زحمت تکان می‌خورد و صدایش از شدت ضعف، ضعیف‌تر از آن است که به‌طور کامل شنیده شود: -‌ خسته شدم… دیگه هیچی نداشتم که از دست بدم… حس می‌کنم فریاد زدن «زندگی هنوز تموم نشده!» در برابر او...

نمی‌دانم این شغل مرا انتخاب کرده است یا من او را. هر بار که وارد بیمارستان می‌شوم، گویی به دنیای دیگری قدم می‌گذارم؛ دنیایی که در آن مرگ و زندگی به‌طور پیوسته در هم تنیده‌اند. هر کجای این‌جا را که نگاه می‌کنم، بوی مرگ به مشامم می‌رسد؛ بوی داروهای تلخ، بوی خون که در دیوارها نفوذ کرده، بوی خاطرات...

ممنون عزیزم❤️ روز شماام مبارک، همیشه بدرخشید و موفق باشید🌹

سلام نویسنده‌ عزیز خط فکریت واقعاً مشخصه و این باعث شده که دلنوشتت به دل بشینه! احساس می‌کنم که هر کلمه‌ای که نوشتی، از عمق وجودت میاد و به راحتی می‌تونه با احساسات خواننده ارتباط برقرار کنه. واقعاً کارت عالیه و می‌تونه هر کسی رو تحت تأثیر قرار بده! من که واقعاً خوشم اومد! موفق باشی🌹

درود خسته نباشید از همه نظر عالی بود لذت بردم قلمت حرف نداره. موفق باشی🌹

نام داستان کوتاه: نبض‌های نیمه‌شب نام نویسنده: مهسا ستوده ژانرها: اجتماعی خلاصه: نبض‌های نیمه‌شب در بیمارستان، همزمان صدای امید و ناامیدی‌اند. در دل تاریکی و سکوت شب، هر تپش، گویی صدای زندگی است که به آرامی از میان دیوارهای سفید و سرد می‌گذرد. در این لحظات پر از انتظار، جایی میان خواب و بیداری،...