نتایح جستجو

زندان غم‌ها کرده این دل را خفه قلبم سکوتش ناگهان فریاد شد صد آرزو می‌کرد و یارش تا که رفت هر آرزویش لحظه‌ای بر باد شد یادی کند هر دم ز یارش روز و شب افسوس تا آمد به خود، از یاد شد

بشکند دستی که هر جا بی‌نمک باشد رواست هر محبت جای هر چرک کف دستی دواست ما نمک ها خورده‌ایم اما نمکدان نشکنیم از قضاوت ها به دورم چون فقط قاضی خداست دل اگر عاشق شود مجنون و رسوا می‌شویم دل شکستن بی‌وفایی یا جفا از ما جداست

دلم تنگ است و دلداری ندارم چو ماهی رفته از آب بی‌قرارم گلی باشم ز غم پژمرده بی‌جان تویی تنها برایم جان و درمان پریشانم پریشانم خدایا ز هر دردی کنی درمان تو ما را

خداوندا دلم غمگین و نالان تویی تنها برایم راه درمان خداوندا شکستم از درونم نباشی پیش من دل گشته ویران خداوندا خداوندا اسیرم در این دنیا شدم بیزار و بی‌جان اگر روزی تو را کردم فراموش شود آن روز بر من روز پایان خداوندا وگر گریان بُوَد دل تو چون باشی شود دل با تو خندان

این حال من جانم به ل*ب آخر رساند یارم که رفت از پیش من با من نماند دنیا به مرگم می‌شود ساعت‌شمار بر من جهنم می‌شود این روزگار شب ها به خوابم یار خود را دیده‌ام از رفتنش من بار ها رنجیده‌ام در خواب خود دیدم که رفت آن جان من در طالعم آمد رود درمان من رفت از کنارم خواب من تعبیر شد پس طالعم...

زیر باران از تو خوانم تا قیامت با تو مانم بی‌تو جانم در عذاب‌است حال من بازم خراب است من تو را دارم که شادم ورنه جان بر مرگ دادم گر دو دستم را بگیری خنده‌ام بر ل*ب ببینی

لبخند تو درمان این درد من است خندیدنت پایان غم های من است من مملو از دردم ولی حال مرا سامان دهد ل*ب‌های خندان تو باز

عمر من در یک وجب خاک از هزاران غصه پیدا می‌شود گر نباشی پیش من در لحظه‌هایم مرگ زیبا می‌شود من هراسان مانده‌ام یادت مرا دیوانه کرد ای نازنین غصه‌هایم چون کفن روحم ز جانم را بگیرد در زمین

یار شیرینم! بخند تا همیشه؛ که قند در دلم آب می‌شود. بناز به خودت؛ و مواظب خودت باش. ماه با تو دلش قرص می‌شود و هلال روی زیبایت، تداعی هلال ماهِ شب های من است؛ و این چنین تو را هلال ماه نامیده‌ام! بایست در کنارم و دستانم را بگیر آن لحظه است که قلبم از تپش های خود نمی‌ایستد. ممنون از نگاه‌های...

نمی‌تونستم حتی از خدا بخوام که آبتین متوجه اشتباهش بشه. شاید متوجه نمی‌شد که من بهش علاقه دارم. *** صبح تا بعد از ظهر توی مهدکودک بودم. وقتی به خونه برگشتم دیدم آبتین و اهورا کنار هم خوابشون برده. برای ناهار هم آبتین از بیرون غذا سفارش داده بود. با این وضع نمی‌تونستم به مهدکودک برم. هر روز که...

آیلار: داری میری مواظب باش! آیلین: مواظب چی؟ آیلار: خودت؛ باز نشه یه دردسر تازه بندازی وسط زندگی نکبت بارمون. آیلین: وای خدا! یک جوری حرف میزنی آدم نمی‌دونه کدوم یکی از طعنه هات و جمع کنه. ماشاالله مهارت داری فکر کنم هرکی جای من بود با این تیکه هات تا الان صد تا کفن پوسونده بود. آیلار: حالا که...

‌- اگه بخوای دیگه نمیرم. اهورا جلوی در آشپزخونه ایستاد و گفت: - مامان. نگاهم رو از آبتین گرفتم و با گرفتن دست اهورا وارد پذیرایی شدیم. روی کاناپه نشستیم و با لبخندی گفتم: ‌- خوب خوابیدی خوشگل من؟ ‌- اوهوم، شما دعوا می‌کردید؟! ‌- نه عزیزم، داشتیم حرف می‌زدیم. ‌- مامان. ‌- جانم؟ ‌- من گرسنمه. ‌-...

پری‌ماه با ترس جیغ بلندی کشید که هر سه نفرشان گوش‌های خود را گرفتند. ناگهان شروع به گریه کرد. -نه ققنوس! تو رو خدا پرهام رو با خودت نبر؛ من نمی‌خوام بمیره. سیاوش پوفی گفت و سرش را بین دست‌هایش گرفت. -آخر من رو دیوونه می‌کنه. آوا خندید و گفت: -نترس پری! پرهام هنوز این‌جاست. پری‌ماه با چشم‌های...

سیاوش هم گویا خنده‌اش گرفته بود و سعی داشت جدی باشد، گفت: -واسه خودمم عجیبه. -عجیب چرا؟ بابا پری حرف نداره؛ فقط باید بشینی تماشاش کنی. -شما خیلی بیجا می‌کنی. پرهام خودش را جمع و جور کرد و گفت: -نه منظورم این بود سیاوش بشینه فقط تماشاش کنه. -آفرین، حالا شد. -ولی عجب شانسی داری، از حیاط پشتی یک...

سرش رو تکون داد و بعد از صبحونه بیرون رفت. من هم روی صندلی نشسته بودم و توی فکر رفته بودم. اهورا وارد آشپزخونه شد و با لبخند گفت: ‌- صبح بخیر. -‌ صبح توام بخیر عزیزم. به طرفم اومد که روی موهاش رو بو*سیدم و کمکش کردم روی صندلی بشینه. صدای آیفون توجه‌ام رو جلب کرد. خودم رو بهش رسوندم و جواب دادم...

درمیان چهره‌ی به اشک نشسته‌ات، چشمان مشکی و زیبایی به سفیدی محضی می‌زنند که مرگ خواندمش! سیاهی گیرای چشمانت، خود را از دست داده‌اند؛ خود را در میان دو راهی زندگی و مرگ گم کرده‌اند! نگذار این بغض ثابت در گلویم با رفتنت خفه‌ام کند.

از پرتگاه زندگی،کسی مرا نجات نمی‌دهد؛ کسی از تلاطم اشک‌های بی امان رهایم نمی‌کند. تنها مانده‌ام؛ و در عمق چشمانم آتش شعله می‌زند. شعله‌ای که گریبان گونه‌های ترک برداشته‌ام را می‌گیرد. آنقدر می‌سوزد که آفتاب مرا به خود می‌گیرد! دیگر جانی برای نفس‌هایم نمی‌ماند که نفس بکشند‌‌.

زمانی که در گودی چشمانت شیشه‌هایی می‌شکنند؛ در لبخند لبانت، خشکی و روح مُرده می‌مد؛ در کنج گونه‌هایت نم می‌نشیند و چال گونه ها را می‌بلعد، من آن لحظه شکنجه می‌شوم. و جان من است که از نفس می‌افتد و جانی برایش نمی‌ماند.

تو که لبخند می‌زنی، یک جهان را می‌سازی! غنچه روی سرخی لبت نقش می‌بندد؛ گونه‌هایت لاله زار می‌شود وقتی از خجالت گل می‌اندازد، و پلک‌هایت را که باز و بسته می‌کنی، یک عالم را چشم می‌دهی تا تماشایت کنند. چشم‌هایت شهر را روشن می‌کند! تویی که نور چشم و قلب من شده‌ای. موج موهایت مرا غرق می‌کند و هنگامی...

ثانیه‌ای که می‌گویی برو، نمی‌دانی همانجا من به آن دنیا می‌روم! اما نبود تو رفته رفته گریبان لحظه‌هایم را می‌گیرد و خفه‌ام می‌کند. سیل عذاب‌هایم طغیان می‌کند و سد واژگانم را می‌شکند؛ که این‌بار به جای وصف لبخندت، درد نبودت را می‌نویسم.