مادر، تویی که با نفس خود، بهار دادی،
در قلب این جهانِ پر از گرد و غبار ما.
لبخند تو طلوع دوبارهی خورشید است،
نقشی ز مهر، حک شده بر دفترِ ما.
کمتر ز گل، شکفتی و پژمردن ندانستی،
تا شاخههای ما به آسمان رسد روزی.
ای تکیهگاه محکمِ این خانهی کوچک،
ای واژهی عشق و امیدِ هر چه پیروزی.
دریایی...