ترکها بهسکوت آرام اما بیرحم، رخنه کردند.
سنگها نفس کشیدند و شکافتند، خاک به لرزش درآمد و تاریکی خود را گستراند.
صدای فروپاشی در شریانهای زمان طنین افکند.
هر جنبش سایهای از ویرانی بر تن زمین مینشاند؛
هر نگاه لکهای تازه بر پردهی هستی باقی میگذاشت.
و در پایان چیزی جز ویرانی و سنگینی مطلق...