نتایح جستجو

*** غم تو بر دل من چون کوه‌های عالم است هرچه دردم را من شرح بدهم، باز کم است *** گفتی دوستت دارم اما با دلم بد کردی چنان رفتی که غیرممکن است برگردی

*** خزان بی‌مهری تو سوزانده این جان مرا ولی در دیار عشق هنوز می‌خوانم تو را *** کاخ‌نشین قلب من شدی ولی ویران کردی قصر رویای مرا

*** فریاد زنند تپش‌های دل من، نام تو را رویای تو شیرین ولی دست‌نیافتنی‌ست! *** همچو فرهادم در حسرت شیرین در فراق مانده‌ام با بغضی دیرین

*** در آتش عشقت سوختم پروانه‌‌وار اما تو شدی دچار او دیوانه‌وار *** دل داده‌ام به معشوق دیاری دور رویای وصالش را من می‌برم به گور

*** یاد تو این دل عاشقم را شاعر کرده در درد کشیدن مرا استاد ماهر کرده *** در جهانِ دل تو جایی برای من نبود بعد تو قلبم هنوز می‌زند اما چه سود

*** ماندنم کنارت مثل یک رویا تمام شد بعد تو بر قلب من شادی حرام شد *** بعد تو در من دگر قلبی نمانده بعد تو شادی مرا از خود رانده

*** هنوز می‌خواهد تو را این دل خونین در وجودم شده‌‌ای حسرتی دیرین *** رفتی و بیگانه شدی با دل من رفتی و همسایه شدی با دل او

*** خنده‌ها و شادی‌ها محو شدند چیزی که ماندگار گشته غم است هرچقدر فریاد زنم و گریه کنم باز برای این دل فرسوده کم است در اوج جوانی و مثلاً بهار عمر کمرم زیر بار رنج این دنیا خم است سهم خیلی‌ها شده اقبال بلند سهم من فقط بغض و ماتم است در دنیا، عدالت دروغی بیش نبود تنها چیزی که به خوبان رسد ستم است

*** ای مرگ کجایی تو که در زندگی می‌سوزم هربار به امید آمدنت چشمانم را به در می‌دوزم ای مرگ گر به سویم آیی من پاهای تو را می‌بوسم در آرزوی رهایی ز دنیا دارم در خودم می‌پوسم ای مرگ ویرانی‌ام را باور کن من همان دختر شاد دیروزم مثال نزن جهنم را برایم که من در زندگی می‌سوزم

*** در کالبد ویرانه‌‌‌ی خود یک دنیا فریاد بی‌صدا دارم در ساحل قلب تَرَک‌خورده‌ام دردی به اندازه دریا دارم فرهادی‌ام که بر دوش دلم عشقی به سنگینی کوه‌ها دارم در پس این لب‌های بسته‌ام منِ زمین‌خورده حرف‌ها دارم در وجود پر درد و عذابم گورستان هزار آرزو و رویا دارم

*** تمام روزهای عمرم حرام رویاهای باطلم شد او آمد تا مرهم بشود اما در نهایت قاتلم شد درد هرکه را درمان کردم آخرش خود او زخم دلم شد هر آرزویی من داشتم ویرانی امید بی‌حاصلم شد

*** آن‌که شادی‌‌ام گرو بوده در لبخندش فاتحه‌ی خوشبختی‌ام را امروز خوانده چرا؟ این جهان هر سیه‌دلی را رسانده به اوج مسرت هر فرد پر مهری را از ذره‌ای خوشی رانده چرا؟ یک نفر قدم‌زنان در زیباترین ورق سرنوشت دیگری در حسرت آرزوی ساده هم مانده چرا؟ یک نفر هر دم شکمش سیر می‌شود دیگری از داشتن تک نانی...

*** دل به دریاها زدم، شدم دچار تو ماندم در حسرت، شدم تیمار تو *** گفتمش می‌خواهمش ولی چه سود قلب او از ابتدا خانه‌ی دیگری بود

*** رفتی و یک شبه غمت مرا تباه کرد ویران شدم، دلت فقط نگاه کرد *** دچارم کردی و رد شدی از من بعد تو تبعید شدم به عالم غم

*** تو آمدی آتش زدی جان مرا تو آمدی، کُشتی دل پریشان مرا *** با نغمه‌ی شیدایی او را خوانده‌ای قلب مرا از عشق، دگر ترسانده‌ای

*** در دوری تو، همه‌ی خاطره‌ها هردم آتش می‌زنند قلب مرا! *** در صحرای عشق آواره‌ام چون مجنون قلبم از حسرت لیلی گشته است غرق خون

*** بهار عشق تو برای من شده زمستان در سینه‌ی من، حسرت تو نهاده طوفان *** بی‌وداع رفتی، نیامدی دگر بعد تو سیاه شده برایم هر سحر

*** عشق تو را که به او می‌بینم در سکوت تلخ خویش می‌میرم! *** آمدم تسکین دهم درد تو را اما تو خنجر زدی به سینه‌ام

*** دختری در بُطن خونینم زوالم را تماشا می‌کند خنده بر لب دارد و زخم دلم را حاشا می‌کند برای دوباره زیستن من چه بیهوده، تلاش‌ها می‌کند غمم را در خودم ریختم ولی چشمانم همه‌چیز را افشا می‌کند

*** هرچه را من خواستم شد قصه‌‌ای دل‌آزار ویرانگی آمد و رفت دلم هنوز مانده زیر آوار قلبم به نابودی خویش همیشه داشته اصرار زیستن در این جهان یعنی سوختن به اجبار زندگی تمامش غم است و ز غم، نیست راه فرار