غزل های پست مدرن

هنوز میل تو بر قهرهای طولانی‌ست؟ بس است جان من! این شیوه نامسلمانی‌ست به وعده‌های تو امّیدوارم؛ اما حیف که عمر نوح ندارم... که آدمی فانی‌ست نه اینکه هیچ خرابم نکرد خنده‌ی تو ولی ** لبت مثل قبل گیرا نیست قلم به دست گرفتم، ولی چه بنویسم؟ که شرح بی‌کسی‌ام در خطوط پیشانی‌ست اگر که عشق نباشد، هلاک...

حمله ی بادها و جریان ها همه را زرد می کند جز تو جنگ جو ها برای جنگیدن سرشان درد می کند جز تو هیچ راهی برای رفتن نیست خنجرت را غلاف کن برگرد پیش شیطان ِ معتقد بنشین به خدا اعتراف کن برگرد ! چشم های به راه مانده ی من انتظار تو را یدک دارد شعر گفتن بدون تو سخت است شعر من درد مشترک دارد !

ته دنیا همیشه این بوده : " کاغذی با دو سطر تنهایی در ورق پاره های یادنداشت (!) با سکوتت کنار می آیی . . . گاهی از بس که در خودت هستی به خودت سخت میشوی محکوم ! بعد . . . این اتهام اجباری می کند از خودت تو را محروم! توی آینده ای رقم خورده می نشینی و جات " مفعول " است بعدِ یک عمر زندگی کردن می...