خوشنویسی ژاپنی
خوشنویسی ژاپنی (書道، shodō ) که شوجی (習字) نیز نامیده می شود ، شکلی از خوشنویسی یا نوشتن هنری در زبان ژاپنی است . برای مدت طولانی، معتبرترین خطاط ژاپن (وانگ شیژی)، خوشنویس چینی قرن چهارم بود، اما پس از اختراع هیراگانا و کاتاکانا ، هجاهای منحصر به فرد ژاپنی ، سیستم نوشتاری متمایز ژاپنی بود.توسعه دادند و خوشنویسان سبک های ذاتی ژاپن را تولید کردند. اصطلاح شودو (書道، "شیوه نوشتن") منشأ چینی دارد زیرا به طور گسترده ای برای توصیف هنر خوشنویسی چینی در دوران سلسله تانگ در قرون وسطی استفاده می شد .
خوشنویسی اولیه ژاپنی از خط چینی سرچشمه گرفته است . بسیاری از اصول و تکنیک های آن بسیار شبیه به هم هستند و همان سبک های اصلی نوشتن را می شناسند:
در حین آماده سازی، آب داخل سنگ جوهر ریخته می شود و جوهر روی آن آسیاب می شود و آب را با جوهر خشک شده مخلوط می کنند تا مایع شود. از آنجایی که این یک فرآیند زمان‌بر است، مبتدیان امروزی اغلب از جوهر مایع بطری‌شده به نام Bokuju (墨汁، bokujū ) استفاده می‌کنند. دانش آموزان پیشرفته تر تشویق می شوند جوهر خود را آسیاب کنند. کاغذ معمولاً روی میز قرار می گیرد، در حالی که ممکن است یک تکه کاغذ بزرگ روی زمین یا حتی روی زمین (برای اجرا) قرار گیرد.
برس ها در اشکال و اندازه های مختلف هستند و معمولاً با استفاده از موهای حیوانات ساخته می شوند. موهای معمولی حیوانات ممکن است از بز، گوسفند یا اسب باشد. دسته ممکن است از چوب، بامبو، پلاستیک یا مواد دیگر ساخته شده باشد.
ریشه چینی خط ژاپنی به قرن سیزدهم قبل از میلاد برمی گردد، به اواخر سلسله شانگ، زمانی که تابلوها برای اهداف مذهبی روی استخوان نوشته می شدند . هنگامی که این نوشته به ابزاری برای اداره دولت تبدیل شد، نیاز به خط یکنواخت احساس شد و لی سی ، نخست وزیر سلسله چینی چین ، خط و شیوه نگارش آن را استاندارد کرد . او شکلی از فیلمنامه را بر اساس مربع هایی با اندازه یکنواخت که همه شخصیت ها در آن گنجانده شده بود، تصویب کردمی توان از هشت ضربه نوشت. او همچنین قوانین ترکیب بندی را ابداع کرد که در آن ابتدا خطوط افقی نوشته می شود و کاراکترها از بالا به پایین، از چپ به راست تشکیل می شوند. از آنجایی که نمادها با ابزارهای تیز حک شده بودند، خطوط در اصل زاویه دار بودند و از بسیاری جهات، دستاوردهای لی سی با ظاهر قلم مو و جوهر منسوخ شد (به خط چینی مراجعه کنید ). قلم موی خیس جوهر خطی کاملا متفاوت از قلم تیز ایجاد می کند. تنوع در ضخامت و منحنی خط را فراهم می کند. خوشنویسی شکل بلوکی لی سی و هشت ضربه‌اش را حفظ کرد، اما نویسنده آزاد بود شخصیت‌هایی خلق کند که بر تعادل و فرم زیبایی‌شناختی دلپذیر تأکید می‌کردند. نحوه نگارش یک شخصیت، پیامی از سبک می داد.
بنابراین خوشنویسی در سنت چینی در حدود سال 600 پس از میلاد به ژاپن معرفی شد که به عنوان سنت کارایو (唐様) شناخته می شود، تا به امروز انجام می شود و به طور مداوم از طریق تماس با فرهنگ چینی جوان شده است.
خوشنویسی ژاپنی (書道، shodō ) که شوجی (習字) نیز نامیده می شود ، شکلی از خوشنویسی یا نوشتن هنری در زبان ژاپنی است . برای مدت طولانی، معتبرترین خطاط ژاپن (وانگ شیژی)، خوشنویس چینی قرن چهارم بود، اما پس از اختراع هیراگانا و کاتاکانا ، هجاهای منحصر به فرد ژاپنی ، سیستم نوشتاری متمایز ژاپنی بود.توسعه دادند و خوشنویسان سبک های ذاتی ژاپن را تولید کردند. اصطلاح شودو (書道، "شیوه نوشتن") منشأ چینی دارد زیرا به طور گسترده ای برای توصیف هنر خوشنویسی چینی در دوران سلسله تانگ در قرون وسطی استفاده می شد .
خوشنویسی اولیه ژاپنی از خط چینی سرچشمه گرفته است . بسیاری از اصول و تکنیک های آن بسیار شبیه به هم هستند و همان سبک های اصلی نوشتن را می شناسند:
در حین آماده سازی، آب داخل سنگ جوهر ریخته می شود و جوهر روی آن آسیاب می شود و آب را با جوهر خشک شده مخلوط می کنند تا مایع شود. از آنجایی که این یک فرآیند زمان‌بر است، مبتدیان امروزی اغلب از جوهر مایع بطری‌شده به نام Bokuju (墨汁، bokujū ) استفاده می‌کنند. دانش آموزان پیشرفته تر تشویق می شوند جوهر خود را آسیاب کنند. کاغذ معمولاً روی میز قرار می گیرد، در حالی که ممکن است یک تکه کاغذ بزرگ روی زمین یا حتی روی زمین (برای اجرا) قرار گیرد.
برس ها در اشکال و اندازه های مختلف هستند و معمولاً با استفاده از موهای حیوانات ساخته می شوند. موهای معمولی حیوانات ممکن است از بز، گوسفند یا اسب باشد. دسته ممکن است از چوب، بامبو، پلاستیک یا مواد دیگر ساخته شده باشد.
ریشه چینی خط ژاپنی به قرن سیزدهم قبل از میلاد برمی گردد، به اواخر سلسله شانگ، زمانی که تابلوها برای اهداف مذهبی روی استخوان نوشته می شدند . هنگامی که این نوشته به ابزاری برای اداره دولت تبدیل شد، نیاز به خط یکنواخت احساس شد و لی سی ، نخست وزیر سلسله چینی چین ، خط و شیوه نگارش آن را استاندارد کرد . او شکلی از فیلمنامه را بر اساس مربع هایی با اندازه یکنواخت که همه شخصیت ها در آن گنجانده شده بود، تصویب کردمی توان از هشت ضربه نوشت. او همچنین قوانین ترکیب بندی را ابداع کرد که در آن ابتدا خطوط افقی نوشته می شود و کاراکترها از بالا به پایین، از چپ به راست تشکیل می شوند. از آنجایی که نمادها با ابزارهای تیز حک شده بودند، خطوط در اصل زاویه دار بودند و از بسیاری جهات، دستاوردهای لی سی با ظاهر قلم مو و جوهر منسوخ شد (به خط چینی مراجعه کنید ). قلم موی خیس جوهر خطی کاملا متفاوت از قلم تیز ایجاد می کند. تنوع در ضخامت و منحنی خط را فراهم می کند. خوشنویسی شکل بلوکی لی سی و هشت ضربه‌اش را حفظ کرد، اما نویسنده آزاد بود شخصیت‌هایی خلق کند که بر تعادل و فرم زیبایی‌شناختی دلپذیر تأکید می‌کردند. نحوه نگارش یک شخصیت، پیامی از سبک می داد.
بنابراین خوشنویسی در سنت چینی در حدود سال 600 پس از میلاد به ژاپن معرفی شد که به عنوان سنت کارایو (唐様) شناخته می شود، تا به امروز انجام می شود و به طور مداوم از طریق تماس با فرهنگ چینی جوان شده است.
آخرین ویرایش توسط مدیر: