[صادق هدایت]

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

|•متون فلسفی صادق هدایت •|
اگر مرگ نبود فریادهای نا امیدی به آسمان بلند می شد، به طبیعت نفرین می فرستاد.​

 

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

مرگ بهترین پناه دردها و غم‌ها و رنج‌ها و بیدادگری‌های زندگانی است.​

 

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

مرگ، مادر مهربانی است که بچه‌ی خود را پس از یک‌روز طوفانی در آغو*ش کشیده، نوازش می‌کند و می‌خواباند.​

 

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

از زمانی که همه روابط خودم را با دیگران بریده‌ام می‌خواهم خودم را بهتر بشناسم.​

 

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

در زندگی زخم‌هایی هست كه مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.​

 

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

وقتی انسان شهری را وداع می‌کند مقداری از یادگار احساسات و كمی از هستی خودش را در آنجا می‌گذارد.​

 

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

آدمیزاد یکه و تنها و بی‌پشت و پناه است و در سرزمین ناسازگار گمنامی زیست می‌کند که زادبوم او نیست با هیچ کس نمی‌تواند پیوند و وابستگی داشته باشد خودش هم می‌داند.​

 

[جُمانهجُمانه عضو تأیید شده است.]

مرگ، همه هستی‌ها را به یک چشم نگریسته و سرنوشت آنها را یکسان می‌کند نه توانگر می‌شناسد و نه گدا.​

 

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

تمام کارهايى که در این خرابشده انجام می گیرد به قدری عجیب و غریب است که از حد تصور خارج است.
گمان نمی کنم در هیچ جای دنیا خلائی به این کثافت و مسخرگی وجود داشته باشد!
اما چه می شود کرد در اینجا ترکمانمان زده اند و راه گریز مسدود است.