نکته و اصول نگارشی که ناظران و نویسندگان باید رعایت کنند.
با عرض سلامی گرم خدمت شما، مایلم شما را به خواندن این تاپیک دعوت کنم، تاپیکی که رعایت و دانستن خط به خطش برای یک نویسنده الزامیه.
بعضی کاربران هدفشان از نوشتن تنها به قلم کشیدن کلمات است و محتوا برای آنها اهمیت چندانی ندارد.
دوستان و کاربرانی که بدون توجه به علائم نگارشی و... پیش می‌روند اصلا نمی‌دانند که این رعایت نکردن توهینی به خواننده و مخاطب رمان است.
وقتی خواننده و کاربری وقت می‌گذارد و خود را مشغول خواندن رمانی می‌کند و با سیلی از بی‌دقتی و تکرار حروف و... مواجه می‌شود، دیگر میل و رغبتی برای خواندن ادامه‌ی رمان پیدا نمی‌‌کند.
نویسندگان شاید ندانند اما از نظر یک خواننده، قبل از ژانر رمان، سطح نوشتاری آن اهمیت دارد!
استفاده صحیح از علائم نگارشی
دقت به نثر رمان
استفاده نکردن از اموجی
فضاسازی مناسب
نوشتن صحیح کلمات
در پست های بعد مثال‌هایی خواهیم زد که به نوشتن و سطح نوشتاری شما کمک می‌کند.
پیش‌تر برخی واژگان بدون فاصله نوشته می‌شدند، امّا بر اساس شیوه‌ی جدید، با نیم‌فاصله به کار گرفته می‌شوند؛ به موارد زیر توجّه کنید:
1) «به» جدا نوشته می‌شود.
مثال: به صورتِ، به طرفِ، به این و ...
2) «هم» با نیم‌فاصله نوشته می‌شود.
مثال: همچنین، هم‌دیگر، هم‌نگاه و ...
واژگانی چون «همراه» و «همایش» که خود به تنهایی یک واژه حساب می‌شوند، استثناء هستند.
3) «تر» و «ترین» با نیم‌فاصله نوشته می‌شوند.
مثال: باشکوه‌تر، زشت‌ترین، شاعرانه‌ترین و ...
استثناء: بهتر، بیشتر، مهتر، کمتر
4) «چه» با نیم‌فاصله نوشته می‌شود.
مثال: آنچه، اون‌چه، چنان‌چه و ...
5) «هیچ» با نیم‌فاصله نوشته می‌شود.
مثال: هیچ‌یک، هیچ‌وقت، هیچکس و ...
6) «همین» و «همان» جدا نوشته می‌شوند.
مثال: همین جا، همان دختر، همان لباس و ...
7) «این» و «آن» با نیم‌فاصله نوشته می‌شوند.
مثال: این‌که، آن‌که، این‌قدر، آن‌قدر و ...
8) «های جمع» با نیم‌فاصله نوشته می‌شود.
مثال: دشت‌ها، کوه‌ها، باغ‌ها و ...
استثناء: «ها»ی تأکید فاصله می‌خ
ورد.
مثال: سهیل دست به آتیش نزنی ها!
علائم نگارشی بدون فاصله‌ای از واژه‌ی قبلی و با یک فاصله نسبت به واژه بعدی می‌آیند.
صحیح: زیبا، به تو گفته بودم وقتی راه می‌روی، شبیه فرشته‌های بی‌بال می‌شوی؟ آخر شنیده‌ام...
غلط: زیبا ، به تو گفته بودم وقتی راه می‌روی ،شبیه فرشته‌های بی‌بال می‌شوی؟آخر شنیده‌ام ...
1. نقطه «.»
در پایان جملات خبری ساده قرار می‌گیرد.
مثال:
صحیح: خوشم اومد.
غلط: اسمت چیه. (جمله پرسشی‌ست.)
2) ویرگول / کاما «،»
نشان درنگی کوتاه، برای جدا کردنِ گروه‌های اسمی، جدا کردن منادا، جدا کردنِ جملات پایه و پیرو
3) نقطه‌ویرگول (؛)
آنچه در کودکی یادمان دادند، این بود که ویرگول برای مکث کوتاه و نقطه ویرگول برای مکث طولانی به کار می‌رود؛ امّا خیر. کاربرد هر سه علامت نقطه، ویرگول و و نقطه‌ویرگول برای «درنگ کردن» است و تنها جایگاه آنها تفاوت می‌کند. نقطه‌ویرگول برای قرار گرفتن میان جملات مستقلی که از نظر معنایی مرتبط‌اند، به کار می‌رود.
صحیح: او را نمیدانم دنیایش بزرگ است یا کوچک؛ اما میدانم بسیار مبادی آداب است.
غلط: بابت حرف‌هایی که زدم؛ یه عذرخواهی بدهکارم.
(-)
خط فاصله- خط تیره:
در هنگام نگارش داستات یا نمایشنامه و... برای پرهیز از تکرار نام شخصیت‌ها استفاده می‌شود.
مثال:
علی: بلاخره آمدی؟
امیر: خیلی خسته شدم.
خسته نباشی؛ جواب آزمایش‌ها چی شد!؟
تا این‌جا که مشکلی نبوده.
گاهی پس از اعداد از خط تیره استفاده می‌شود که البته توصیه نمی‌شود.
میان بعضی از کلمات که باید همراه هم خوانده شوند هم از خط تیره استفاده می‌شود.
مثال: سازمان تفریحی-رفاهی
برای دسته بندی مطالب و فاصله میان دو عدد هم استفاده می‌شود.
?
(...)
سه نقطه:
نشانه این است که قسمتی از متن حذف شده.
مثال: او حق نداشت این رفتار را نشان دهد... چه فکری پیش خود کرده بود!؟
از نشانه برای خودداری از نوشتن واژه‌های مقدس هم بهره برده می‌شود.
مثال: ماشا...! چه چشمان زیبا و گیرایی دارد.
?
()
پرانتز، ابروکمان:
نوشته میان پرانتز با متن ارتباط فرعی دارد. برای ذکر توضیح تکمیلی، نشانه اختصاری، معنای واژه و... به کار می‌رود.
مثال: امیدوارم این گالری(نمایشگاه) به زودی در تمام کشور شناخته شود.
نویسنده معتقد است: 《...》(حکیمی ۲۴:۱۳۷۴)
گاهی نیز شماره را در میان پرانتز می‌گذارند.
مثال: (۲)
یا: ۲)
همچنین برای نوشتن واژه‌های اختصاری و دعا.
مثال: امام زمان (عج)
?
( [] )
کروشه:
نوشته میان دو قلاب به متن اصلی اضافه می‌شود.
مثال: گفت: «هیچکس را هیچ ندادند از دنیا تا از آخرتش صدچندان کم نکردند، از بهر آن‌که [تو را] به نزدیک حق تعالی آن خواهد بود که کسب می‌کنی، خواه بسیار کن و خواه اندک».
واژه‌هایی که باید چسبیده نوشته شوند:
پسوند دارند: گلدان
ضمیر مالکیتی دارند: نگاهش
ضمیر های مالکیتی زمانی که به (ه) و (ی) و (و) متصل باشند، جدا نوشته می‌شوند.
?
واژه‌هایی که باید جدا نوشته شوند:
نشانه‌های جمع دارند: شکلات‌ها
حرف ربط (که) دارند: همون‌که
(می) استمراری افعال دارند: می‌روند.
صفت عالی و برتر دارند: مشکل‌تر
فعل‌های اسنادی ایم، اید، است و... دارند: خوشحالم.
?
دقت کنید که املای واژگان رو صحیح بنویسید، یک فرهنگ لغت نصب کنید و ازش کمک بگیرید یا سرچ کنید
گذاشتن چند نشانهٔ سؤال و عاطفه (!!؟؟!؟!)، تکرار حرف‌ها (هوووورااا)، کشیدن واژه‌ها (تــولــــــد)، درج شکلک (ایموجی ?) و امثالهم در متن رمـان به کلی غلـط است.
هیچکس ایرادی به شما نمی‌گیرد اگر در چت کردن با دوستانتان از چنین روشی استفاده کنید و اگر حوصله ندارید کلمات را خلاصه بنویسید؛ ولی وقتی پای نگارش رمان و داستان به میان می‌آید، یعنی در حال نگارش رسمی هستید! استفاده از مخفف‌های بی‌مفهومی که اتفاقاً نیفزودن یک «ه» به هیچ‌کجا نمی‌رساندتان، جنایتی ادبی‌ست. شاید کسانی سهواً و به خاطر کلاس چنین کاری کنند –و در مقولة نوشتن، محتوی و هنر مورد بررسی قرار می‌گیرد نه این چیزها- شما به آنها هشدار دهید.
اعداد «ترتیبی» را همیشه به‌حرف بنویس.
ترتیبی یعنی «ـــُم ـــُمین» دارد:
ششم، بیست‌ویکم، سی‌وششمین، هفتادوهشتم، صدوبیست‌ونهمین.
پس، دیگر مهم نیست یک‌تکه‌‌ای باشد یا چندتکه‌ای. «هر» عددی اگر ترتیبی باشد، باید به‌حروف بیاید، نه به‌رقم
تمام افعالی که با «می» و «نمی» شروع می‌شوند:
استثنائاً برای چهار فعل «میزد» و «میشه / میشد» و «میگه» و «میره»، میان دو بخش فعل نیم‌فاصله و فاصله‌ای قرار نمی‌گیرد و پیوسته نوشته می‌شوند.