شعر °اشعار تک بیتی°

[سُرمه.]

غم که از حد بگذرد دل حسِ پیری می‌کند
سنِ هرکس را غمش اندازه‌گیری می‌کند‌...

‌- شیدا صیادی‌پور.​

 

[سُرمه.]

من ندیدم به وفاداری‌ِ غم، هیچ‌ کسی را
و نه از ظلمت‌ِ شب، روز‌ِ دل‌افروزتری را...

- بیدل ثالث.​

 

[بـرکـه]

جهان اگر برپاست هنوز کسی، کسی را
دوست دارد اگر چه دیر، اگر چه دور!

- معصومه صابر.​

 

[آســرِه¡آســرِه¡ عضو تأیید شده است.]

به خودم آمدم انگار تویی در من بود
این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود

- علیرضا آذر.​

 

[آســرِه¡آســرِه¡ عضو تأیید شده است.]

در قنوت خود دعا کردم فراموشت کنم
حاجتم در سجده اما دیدن روی تو شد!

- امیر اکبرزاده.​

 

[آســرِه¡آســرِه¡ عضو تأیید شده است.]

تن من قایق لنگرزده در طوفان است
خودم اینجا، دل من پیش تو سرگردان است

-فاضل نظری.​

 

[آســرِه¡آســرِه¡ عضو تأیید شده است.]

درد می‌داند چگونه وارد قلبم شود
می‌زند در، بعد با لحن تو می‌گوید منم!

- احسان پرسا.​

 

[آســرِه¡آســرِه¡ عضو تأیید شده است.]

هر سطر پر از ناله و هر بند پر از درد!
ما تلخ‌ترین صفحه‌ی تاریخ جهانیم...

- حسین زاهدیان.​

 

[سُرمه.]

من تماشایِ تو می‌کردم و غافل بودم
کز تماشایِ تو خلقی به تماشای منند...

- هوشنگ ابتهاج.​

 

[سُرمه.]

مُؤمنم کردی به عشق و جا زدی، تکلیف چیست؟
بر مسلمانی که کافر می‌شود پیغمبرش

- جواد منفرد.​

 

[سُرمه.]

رهی اگرچه ل*ب از گفتگو فروبستی
هزار شکوه سراید نگاه خاموشت

- رهی معیری.​

 

[سُرمه.]

کفارهٔ **‌خوری‌های بی‌حساب
هشیار در میانهٔ مستان نشستن است

- صائب تبریزی.​

 

[سُرمه.]

اول آن کس که خریدار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم

-وحشی بافقی.​

 

[سُرمه.]

شکوه‌ کردی که چرا با دگران می‌خندی
غافلی‌ با همه تعریف تو‌ را می‌کردم

-سید تقی سیدی.​

 

[سُرمه.]

وقت رفتن، پشت سر آهسته تر در را ببند
از غمت تنها نه من، دیوار میریزد به هم

- الهه سلطانی.​

 

[سُرمه.]

ای عشق عقل را تو پراکنده گوی کن
ای عشق نکته‌های پریشانم آرزوست

- مولانا.​

 

[سُرمه.]

وعده وصل ابد دادی و دندان به جگر
پا فشردم همه تا عمر به پایان آمد

- شهریار.​

 

[سُرمه.]

شده در اوج جوانی با همین ظاهر شاد
تا گلو پیر کسی باشی و قسمت نشود؟

- داریوش کشاورز.​

 

[سُرمه.]

دلم در دست او گیر است، خودم از دست او دلگیر
عجب دنیای بی رحمی، دلم گیر است و دلگیرم

- حسین منزوی.​

 

[سُرمه.]

منم آن مریض بد حال و امید ماندنم نیست
تو فقط دوای دردی، چه کنم تو را ندارم؟

- لیلی تبریزی.​