[ جمال ثریا ]

[نازلـینازلـی عضو تأیید شده است.]

- جمال ثریا می‌گفت:
"همیشه چایِ کم رنگ می‌نوشید . اگر چای پُررنگ میشد، از طرفِ دیگر لیوان نمی‌توانست مرا ببیند ."​

 

[نهنــگنهنــگ عضو تأیید شده است.]

یه جایی جمال ثریا در خطاب به بزرگ ترها میگه :
فقط زمان لازم است
فراموش خواهی کرد
چطور فراموش کردی کودکی ات را
اسباب بازی های شکسته ات را
همانطور هم قلب شکسته ات را
فراموش خواهی کرد...

و یه جایی در خطاب به کودکان میگه :
ای کودک برای اسباب بازی های
شکسته ات غصه نخور
بزرگ که شدی قلبت
هزار تکه خواهد شد...​

 

[نهنــگنهنــگ عضو تأیید شده است.]

گوشه‌ای از فکرت
به انتظار خودم نشستم،
نیامدم..
نیامدم..
نیامدم..

-جمال ثریا​

 

[نهنــگنهنــگ عضو تأیید شده است.]

حقیقت این بود؛
هر آنقدر که توانستیم
کسی را خوشحال کردیم،
به همان اندازه هم تنها ماندیم . . .

-جمال ثریا

 

[نهنــگنهنــگ عضو تأیید شده است.]

من
در هر شهری که باشم
آنجا پایتخت تنهایی‌ست .


-جمال ثریا​

 

[نهنــگنهنــگ عضو تأیید شده است.]

همیشه چایِ کمرنگ مینوشید...
اگر چای پررنگ میشد،
از طرفِ دیگر لیوان،
نمیتوانست مرا ببیند...
اینطور میگفت...!


-جمال ثریا​

 

[سمانه]

در میانه‌های گلِ رز گریه می‌کنم
و هر شب که در میانه‌ی کوچه می‌میرم
روبه‌روی‌ام را
و پشت سرم را نمی‌شناسم
و کاهشِ چشمان‌ات را

که مرا سرِ پا نگه داشته‌اند –
احساس می‌کنم

دست‌های تو را می‌گیرم
دست‌های تو را که سفیدند و
باز هم سفیدند و
باز هم…
از این‌همه سفیدیِ دست‌های تو می‌ترسم
قطار اندکی در ایست‌گاه توقف می‌کند
و من آن کسی که گاهی ایست‌گاه را پیدا نمی‌کند
گل رز را می‌گیرم
آن را به چهره می‌رسانم
هر چه باشد این گل رز به کوچه افتاده است
دست‌ خود را
و بال خود را می‌شکنم
خون به پا می‌شود
غوغا به راه می‌افتد
گروه نوازندگان دست به کار می‌شوند
و یک کولیِ کاملن جدید
در نوکِ سُرنا