محفل ادبی [خوانـدنشـان می چـسبد !]

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

هنوز وقتی کسی شبیه لبخندت می‌خندد،
دلم می‌ریزد…
نه از شوق، از زخمی که هنوز خوب نشده.
اگر روزی برگشتی،
رد خون را در صدایم دنبال کن…
جایی میان “دوستت دارم”‌هایی
که دیگر جرأت گفتنش را ندارم

دلنوشته سطرهایی برای هیچکس / @زهرا سلطانزاده

 

[دالان ِبهشتدالان ِبهشت عضو تأیید شده است.]

می شود هُلم بدهی!
محکم!!
که سر بخورم ، پرت شوم در آغو*ش پنج سالگی؟
می شود مقنعه ی کج و ماوجم را سر کنم
و بنشانی ام پشت همان نیمکت های زهوار در رفته ی هفت سالگی؟
می شود همه ی بهارها را پیک نوروزی حل کنم
و شکوه نکنم از خستگی...
می شود معلم بدم باشی و جریمه ام کنی...
مداد لای انگشتم بگذاری... ،
حسنک کجایی را بیست بار بنویسم و
تمام فکرم این باشد که آخر قصه حسنک کجا بود...
اما هرگز به بیست سالگی نرسم... ؟
می شود تصمیم کبرا را ده ها بار با هم دوره کنیم
و تصمیم بگیریم آرزوی بزرگ شدن نداشته باشیم...؟
که پایمان نرسد به سی سالگی...!
می شود خورشید فردا را
از دریچه ی زرد و نارنجی های دفتر نقاشی ببینیم...
و جهانِ تاریک بزرگ شدن را نبینم...
می شود کفش های بچگی‌مان را بپوشیم ،
دستم را بگیری حوالی کوچه های کودکی قدم بزنیم...
راستی!
می شود همینجا گم بشویم و
فردای بچگی‌مان را
نبینیم ... ؟!

:)

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

آیینه‌یِ قدیمی تصویرِ چهره‌ای را منعکس می‌کند که متعلق به جوانیِ گمشده است؛ خطوطِ خستگی نقشِ جغرافیایِ روزهایِ سخت را نشان می‌دهند. چین و چروک‌هایمان، حکایت از یک دوراهی دارد که انتخابِ دشوارِ آن، مسیرِ کنونی را رقم زده است. نگاه کردن به گذشته، نوعی خودآزاریِ شیرین است که از آن نمی‌توان گذشت.

دلنوشته‌ی پژواک دریغ | به قلم @سونی ​

 

[دالان ِبهشتدالان ِبهشت عضو تأیید شده است.]

به قولِ نزار قبانی:

کاش کسی بود که چشم‌هایمان را می‌فهمید؛
وقتی ناراحت می‌شدیم به سینه‌اش
اِشاره می‌کرد و می‌گفت:
اینجا وطنِ توست...♡

 

[FarzaneFarzane عضو تأیید شده است.]

حتی دعاهایِ شبانه‌یِ من، بویِ التماس برایِ دیده نشدن می‌دهند.
من اسیرِ یک دوربینِ مداربسته‌یِ فکری هستم که تمامِ حرکاتِ روانم را زیرِ نظر دارد.
این خالی شدنِ مُستَمرِ انرژی، برایِ پر کردنِ حفره‌هایِ توقعاتِ بی‌پایانِ آن‌هاست.
آن‌ها از من می‌خواهند که در قالبِ پازلِ ناقص آنان، خود را به زور جا دهم ...

دلنوشته شبهاتِ مُکَرر| به قلم @"اقیــانــــــوس ​

 

[!!AMINKHAN!!!!AMINKHAN!! عضو تأیید شده است.]

وقتی با من حرف میزد
صدایش چون مرهمی
بر زخم هایم می‌نشست؛
چون شانه ای آرامم می کرد،
و انگار آغوشی بود
که در بَرَم می‌گرفت...!