نتایح جستجو

•○°●‌| به نام خالق واژگان ‌|●°○•° ‌ نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم! ‌‌ ‌ پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید. ‌‌ قوانین تایپ دلنوشته ‌ شما می‌توانید پس از 10 پست...

•○°●‌| به نام خالق واژگان ‌|●°○•° ‌ نویسندگان گرامی صمیمانه از انتخاب انجمن کافه نویسندگان برای ارائه آثار ارزشمندتان متشکریم! ‌‌ ‌ پیش از شروع تایپ آثار ادبی خود، قوانین و نحوه ی تایپ آثار ادبی در"انجمن کافه نویسندگان" با دقت مطالعه کنید. ‌‌ قوانین تایپ دلنوشته ‌ شما می‌توانید پس از 10 پست...

۱۲ •°• اصلا خود انسان چه معنی‌ای داشت که انسانیت، صفتش بود؟ چیزی به اسم انسانیت در این دنیا وجود داشت؟ هیچ‌کس خوب نبود، هیچ‌کس مهربان نبود، هیچ‌کس راست‌گو نبود، هیچ‌کس عاشقی دلسوز نبود و در آخر، دنیا با دوز و کلک و دروغ به پایان می‌رسد. چرا که انسانیت را، خود انسان با دست‌های خودش خاک کرده است.

۱۱ •°• اما تلخ‌ترینِ حقیقت، این نیست! تلخ‌ترین بخش ماجرا لحظه‌ای است که می‌فهمی دیگر حتی، برای نجات خودت هم دیر شده. وقتی می‌بینی انسانیت فقط نمرده و سال‌هاست که زیر پاهایمان آهسته، آرام و بی‌صدا خاک می‌شود.

۱۰ •°• شاید برای همین است که هرکس از کنارمان عبور می‌کند چیزی از ما را، با خود می‌برد. تکه‌ای از امید، تکه‌ای از اعتماد، تکه‌ای از عشق... و در آخر، چیزی جز پوسته‌ای از دروغ، برای ما باقی نمی‌ماند.

کدوم قسمت ناقصه عزیزم؟

دسترسی ویرایش برای شما رو ندارم خودتون این سه پارت رو ویرایش کنید.

مرد خوش‌چهره است، این اولین چیزی است که توی ذوقم می‌زندنقطه)به خوش چهره‌ها اعتماد ندارم. زیبایی همیشه فریبنده است و کسانی که به این قضیه واقف باشند خوب از آن استفاده می‌کنند. خوش‌چهره‌ها همیشه قصد فریب دارند. به دنبالش وارد همان غذاخوری‌ای می‌شوم که چند دقیقه قبل ترک کرده بودم. اسبم را به تیرک...

فصل سوم: مورلین +اول شخص: آگرین+ سال‌ها بعد غذاخوری شلوغ است، اما پر سر و صدا نیست. فقط مرد گیجی که دارد بلوف می‌زند و زنی که پول گرفته تا به حرف‌هایش گوش کند و لبخند ملیح و تحسین‌آمیزی بزند. سر و صدای اصلی در سر من است، که امروز در ساکت‌ کردنش تا حدودی موفق بوده‌ام. آخرین تکه گوشت را در دهانم...

فصل دوم: تولد +سوم شخص+ زن پیرتر روی گور قدم برمی‌دارد و با پایش خاک را صاف می‌کند. بی‌فایده است؛ گور دسته‌جمعی مثل جای یک سوختگی وسیع و چندش‌آور در زمین جنگل جا خوش کرده. خاک، مرطوب، تیره و بی‌گیاه است. زن پیرتر می‌گوید: -‌ یه کم طول می‌کشه تا همه‌شون بمیرن. باید صبر کنیم. انگار نه انگار که...

پارت‌ها چک شدن✅

ابتدا زن سالخورده‌ای که صورتش چروک نداشت، نه به خاطر زیبایی، به خاطر این‌که اصلاً پوستِ کامل روی صورتش نبود. خطوطش هم‌چون سایه‌هایی بود که دائم جا به‌جا(جابه‌جا) می‌شدند و صدایش مانند این بود که کسی جریان باد را در یک غار ضبط کرده باشد. - ورجمه بیدار شده و گرسنه‌س! سپس صدای نفر بعدی بلند شد،...

تمام وجودم در آتشی نامرئی می‌سوخت. سوزش را در تمام بدنم احساس می‌کردم؛ ولی به چشمم هیچ ماده اشتغال‌زایی نمی‌دیدم. نمی‌دانستم کجا هستم. پشت میله‌های یک اتاقک سنگی در بندِ آتش بودم. فریاد می‌کشیدم و آن سه نفری که در آن‌طرف میله‌ها دور میزی که واقعاً آن‌جا بینشان نبود؛ ولی از کتاب‌هایی که معلق...

سلام، قلمت توانا. برای لحظه‌ای چشمانم(چشم‌هایم) را بستم و نفس عمیق کشیدم. می‌خواستم به خودم اعتماد به نفس کافی بدهم. شاید هم به قول جـو، باید موقع تلقین کردن و اعتماد به نفس دادن به خود، جلوی آینه بایستم که این‌طور تأثیرش بیشتر است و آینه می‌‌تواند آماده‌ام کند؛ اما خب این فقط ایده‌ی جو بود نه...

کتابچه‌‌ای را که صبح از پست رسیده بود، زیر نور زرد و تنهای لامپِ بالای میز، با حوصله کادوپیچ می‌کردم. در دفترکار کوچک، اما دنجی که بالاخره موفق شده‌بودم(شده بودم) برای خودم دست و پا کنم. امروز، سرحال‌تر‌ از روز‌های دیگر بودم. کار‌هایم به سختی قبل پیش نمی‌رفتند و ذهنم کمتر مشوش بود. مخصوصاً که...

سلام عزیزم من تا امروز بیمارستان بودم حالم خوب نبود، حتما که بهتر شدم چک میکنم❤️

۹ •°• و شاید حقیقت همین باشد؛ این‌که ما نه در جست‌وجوی انسانیت، بلکه در سوگِ نبودنش به دنیا آمده‌ایم. این‌که دست‌هایمان را به‌هم می‌رسانیم نه برای مهر، بلکه برای آن‌که در سقوط کمتر تنها بمانیم و کسی دیگر را از پرتگاه پایین بیاندازیم. این‌که قلب‌هایمان را پنهان می‌کنیم چون جهان ثابت کرده،‌ هر چیز...

۸ •°• ما در سوگ انسانیتی راه می‌رویم که هیچ‌کس برای نجاتش قدمی برنداشت. در سوگ دنیایی که می‌توانست زیبا باشد، اما نبود؛ چون ما نبودیم. چون انسان، فقط نامش را به جای معنای ذاتش، با خود حمل کرد.

۷ •°• و تو در آخر می‌مانی… با حجم زخمی که حتی نمی‌دانی از کجا شروع شد، با دست‌هایی که نمی‌دانی باید تسلیم شوند یا هنوز امید داشته باشند؛ با قلبی که نمی‌دانی هنوز تپیدن را دوست دارد، یا نه! نمی‌دانی اما می‌مانی؛ زیرا مجبوری به ماندن. کنار گله گرگ‌های دغل باز و شیطان صفتی که ادعا می‌کنند انسان‌اند.