نتایح جستجو

سلام و وقت بخیر درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40717/

زخم‌هام با خون گریه می‌کنن، از دست این حسرت، آه می‌کشم. روحم با یاد تو می‌سوزه، دردمون ته نداره، ای یارِ گم‌شده. زخم‌هایم با خون گریه می‌کنند، از دست این حسرت، آه می‌کشم. روحم با یاد تو می‌سوزد، دردمان پایانی ندارد، ای یار گم‌شده.

شب‌ها کش می‌ان، روزا قایم می‌شن، تو هستی، ولی دلم درمان نداره. ناوت رو زبونمه، آه توی سینم، هیچ‌وقت آروم نگرفت، دلِ خسته‌م. شب‌ها کشیده می‌شوند، روزها پنهان می‌شوند، تو هستی، اما دلم درمان ندارد. نامت بر زبانم، آه در سینه‌ام، هیچ‌وقت آرام نگرفت، دل خسته‌ام.

عشق چی بود؟ حالا فهمیدم، یه تیکه آتیش بود، که منو سوزوند. واسه تو گریه کردم، مُردم، نبودنت، تیر شد، خورد وسط دلم. عشق چه بود؟ حالا فهمیدم، تکه‌ای از آتش بود که مرا سوزاند. برای تو گریه کردم، مردم، نبودنت تیر شد و وسط دلم را زد.

با یه نگاهت، جونم رو می‌دادم، حالا این غم، مثِ مار، منو می‌خوره. هر شب، واسه تو سبز می‌شدم، کاش یه لحظه دیگه، چشمات رو می‌دیدم. با یک نگاهت، جانم را می‌دادم، حالا این غم مثل ماری مرا می‌خورد. هر شب برای تو سبز می‌شدم، کاش فقط یک لحظه دیگر چشمانت را می‌دیدم.

بی‌تو، دنیا همیشه تاریکه، خورشیدم توی روشنیِ صورتت گم شد. همه‌چی ساکته، غمگین‌تر از خموشیِ شب، خاطره‌ی عشق‌مون، مثِ شمعی خاموشه. بدون تو، دنیا همیشه تاریک است، خورشیدم در روشنایی صورتت گم شد. همه‌چیز ساکت است، غمگین‌تر از سکوت شب، خاطره‌ی عشق‌مان مثل شمعی خاموش است.

بعدِ تو، هیچ گلی وا نشد، شاخه‌هام خشک، چشمم خیره به خالی. شکوفه‌ی آرزوها پژمرد، تویی که منو تو این درد غرق کردی. بعد از تو، هیچ گلی شکوفا نشد، شاخه‌هایم خشک شدند، چشمم خیره به جای خالی. شکوفه‌ی آرزوها پژمرد، تو بودی که مرا در این درد غرق کردی.

نزدیک بیا، از چشمم دور نشو، تو این آتیش، دوباره نسوزونم. من یه عشقِ نایابم، تو ولم نکن، راه‌هامون توی مه گم شدن، مثِ خاطره‌ی فراموش‌شده. نزدیک بیا، از چشمم دور نشو، در این آتش، دوباره نسوزانم. من یک عشق نایابم، رهایم نکن، راه‌هایمان در مه گم شدند، مثل خاطره‌ای فراموش‌شده.

دلُم آتیش گرفته، تویی شعله‌ش، ناوت رو لبم، مثِ نغمه‌ی داغه. هر نفسم بی‌تو، یه مرگه، دردم بی‌درمونه، مثِ زخمی کهنه. دلم آتش گرفته، تو شعله‌اش هستی، نامت روی لبم مثل نغمه‌ای داغ است. هر نفسم بدون تو، یک مرگ است، دردم درمان ندارد، مثل زخمی کهنه.

هر شو، خیالِ تو پرم می‌ده، یه تار از موهات، مثِ نسیم، می‌بوسم. مرده‌م، ولی با روحم نفس می‌کشم، دنیای بی‌تو، لرزون‌تر از دلِ عاشقِ تنهاست. هر شب، خیال تو به من بال می‌دهد، تار مویی از تو را مثل نسیم می‌بوسم. مرده‌ام، اما با روحم نفس می‌کشم، دنیای بدون تو، لرزان‌تر از دل عاشق تنهاست.

سلام و وقت بخیر درخواست جلد دارم. https://forum.cafewriters.xyz/threads/40720/

تۆیی، کە بە ناو هەموو گولەکانم دەهات، هەر گولێک، بە بیرت دەشکۆفێت. لە ناو زستانی بێ‌تۆ، منم، دارێکی بێ‌بەر، بە ئاوی گریان دەسۆم. تو هستی، که با نام همه‌ی گل‌ها می‌آیی، هر گلی با یادت شکوفا می‌شود. در زمستان نبودنت، منم، درختی بی‌ثمر، که با اشک‌هایم پژمرده می‌شوم.

هەر شەو، بە ئاوی خەو دەسۆم، لە ناو خەوەکانم، تۆیی، بە شێوەیەکی نادروست. هەر گریانێک، بە بیرت دەچێت، دڵم، بە تۆ دەگوێم، بە ئاوی ئاهم. هر شب، در آب خواب غرق می‌شوم، در خواب‌هایم، تویی، به شکلی نادر. هر گریه‌ای با یادت همراه است، قلبم با تو حرف می‌زند، با آب آه‌هایم.

لە ناو ئاوی چاوم، وێنەی تۆ دەگوێم، هەر گریانێک، بە ناوی تۆ دەڕوات. تۆیی، کە بە ناو هەموو خەمەکانم دەهات، هەرگیز نەبووی، بەڵام هەرگیز نەچووی. در میان اشک چشمانم، تصویر تو را می‌بینم، هر گریه‌ای با نام تو جاری می‌شود. تو هستی، که با تمام غم‌هایم می‌آیی، هرگز نبودی، اما هرگز هم نرفتی.

ئەو خۆشەویستییە کە بە تۆ بوو، ئێستا بە شێوەی ئاگری خەموو دەسووتێت. هەر جارێک بە بیرت دەچم، دڵم دەگوێم: تۆیی، تەنها تۆیی. آن عشقی که برای تو بود، حالا مثل آتش غم می‌سوزد. هر بار که به یادت می‌افتم، قلبم می‌گوید: تویی، فقط تویی.

تۆیی، کە بە ناو گریانەکانم دەهات، هەر شەو، بە خەوێکی تۆ دەدەم. لە ناو خەوەکانم، تۆیی، هەرگیز نەچووی، بەڵام هەرگیز نەهاتیش. تو هستی، که با گریه‌هایم می‌آیی، هر شب، خوابی از تو می‌بینم. در خواب‌هایم، تویی، هرگز نرفتی، اما هرگز هم نیامدی.

دڵم، بە شێوەی دارێکی بێ‌بەر، لە ناو زستانی بێ‌تۆ، دەسۆتە. هەر گولێک، بە بیرت دەشکۆفێت، هەر ئاوی باران، بە ئاهم دەگۆڕێت. قلبم مثل درختی بی‌ثمر است، در زمستان نبودنت، پژمرده شده. هر گلی با یادت شکوفا می‌شود، هر قطره باران، به آه من تبدیل می‌شود.

هەر چاوەکانم، بە ڕێگای تۆ دەچن، هەر دەنگێک، بە ناوی تۆ دەگوێم. لە ناو هەموو شتێک، تۆیی، هەرگیز نەبووی، بە شێوەیەکی ڕاستەقینە، بەڵام هەمیشە تۆیی. چشمانم همیشه به راه تو می‌روند، هر صدایی را با نام تو می‌شنوم. در میان همه چیز، تویی، هرگز واقعی نبودی، اما همیشه بودی.

لە ناو ئاهم، ناوت دەگوێم، هەر جارێک، بە بیرت دەچم، دڵم دەسووتێت. تۆیی، کە بە خەوەکانم دەهات، لە ناو شەوەکانی بێ‌خۆر، تەنها تۆیی. در میان آه‌هایم، نامت را زمزمه می‌کنم، هر بار که به یادت می‌افتم، دلم می‌سوزد. تو هستی، که در خواب‌هایم می‌آیی، در شب‌های بی‌خورشید، فقط تویی.

نفس‌ها در سینه حبس شده بودند. نه از ترس، که از وسعت و ژرفای آبیِ بی‌پایان. او در حال سقوط بود، اما نه با شتابی که زمین را نشانه گرفته باشد. انگار که میان دو جهان معلق مانده، نه به سمت بالا می‌رفت و نه با سرعت به پایین کشیده می‌شد. پیراهن سفیدش، مثل ابری کوچک در میان هاله‌ای از نور آبی می‌درخشید...