دلنوشته تراژدی

چشمات وقتی میخندی بوی پرتقال میدن و صدای خندهات شبیه صدای سوختن هیزم وسط یه زمستون یخبندونه? [مازیتوفسکی]

فقط میشه گفت ‹شرقی غمگینی هستم› که بی‌آوا و خسته است، و چون پیچکی اندوهگین به دور میله‌ی تردید میچرخد و بر یأس و غمش افزون میشود. تاریک و خاموش هستم، اما در پی نور گام برداشته و به امید صدا، ساز ناکوک قلبم را کوک میکنم. شاید.. باید از نو شروع کرد؛ از نو جوانه داد، از نو سبز شد. [ناشناس]

می‌گویند که درد آدم‌ها را به هم نزدیک می‌کند به من بگو کدام‌مان شاد هستیم که این‌همه از هم دور مانده‌ایم؟

پدرم گاه صدا میزندم شعر سپید.. بس‌ که آشفته و رنجور و بهم ریخته‌ام!

بدون حضور تو دنیا هیچ ارزشی برای من نداره. نمیتونم فکرشو هم بکنم که حتی یه روز دیگه از تو دور باشم. همسرت داره از دلتنگی تو دیوانه میشه.

من اون آدمه خودخواه‍‍ی ام که #تُ رو بیشتر از خودم دوست دارم

وقتی کسی در کنارت هست، خوب نگاهش کن به تمام جزئیاتش به لبخند بین حرف هایش به سبک ادای کلماتش! به شیوه ی راه رفتنش، نشستنش به چشم هاش خیره شو! دستهایش را به حافظه ات بسپار گاهی آدم ها آنقدر سریع میروند که حسرت یک نگاه سرسری را هم به دلت میگذارند

[آیه] اما گویی تو کلامِ خدا هستی! ما بین سیاهی و تاریکی، در زندگی ام طلوع کردی و من قلباً احساس می کنم، خدا تو را فرستاده که بگوید: هی دختر! حواسم هنوز به تو هست. هنوز هم تورا دوست دارم! این مَرد هم هدیه ی من به تو...

انتظار خبری نیست مرا نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس برو آنجا که تو را منتظرند قاصدک در دل من همه کورند و کرند #مهدیاخوانثالث