شعر

به هر ابری که می‌گریم به هر حالی که می‌گردم خزان است و خزان آری! مگر جز این شه غمگین کسی از این دل تنگ و زمستان خیال من خبر دارد؟ نمی‌دانم...

عاشق چشمانت شده ام شب همه شب به مستی می‌برد فکر آن عشقه ناعاشق من به فکرت بگو بردارد دست از سر من دیوانه شدم بس همه شب از سر درد ینی انقدر بی وفایی عشق من که دل به دل داده ای جز دل من

جفای دنیا من در این دنیا، جفا دیدم ولی گویا ندیدم بال و پر از من ربود این زندگی، بازم پریدم در قفس نازک ‌دلی دارم که باشد پاره پاره این دلم از درد جانش هم ندارد حرف چاره سوختم از غصه بازم حال من بهتر نمی‌کرد آتشی سوزان اگر بودش که خاکستر نمی‌کرد گریه‌ها کردم ولی اشکی مرا مرهم نباشد غصه با...

پایان

بهار آمد؛ ولی معشوق نیامد خزان آمد؛ ولی محبوب نیامد به راهش خیره می‌مانم که آید زمستان آمد و مهجور نیامد

پناه می‌برم به تو پناهِ قلب کوچکم قرارمان نبود گریز ز کوچه‌های ناگریز دهکده‌ی پلک‌های خیس به نیستی می‌کشد مرا پلاک کوچه‌ها که نیست چگونه می‌جویی مرا؟ ز تو پیغامی نیست که نیست

هرگز ننالم از رنج و محنت خلق که هرچه به سرم آمد، از دست خالق بود هرگز نگویم پیش غیر، شکایت کولی که هرچه بهتان شنیدم، از دهان اغیار بود خواستم روزی از تو و خیالت، میان جمعی اجنبی سخن گویم شهره‌ی یک شهر بودی؛ چاره‌ام سکوت بود هرگز خرج نکنم مهر بر مترسکی که هرچه محبت کردم، حرام مشتی پوشال بود

شهريار همه عمر عاشقِ حافظ بود و کدام شاعرِ فارسي‌زبان هست که عاشق حافظ نباشد. اما در قرن اخير يکي از دو‌سه شاعري است که بيش از همه عاشق حافظ است، دست‌کم هيچ شاعري نتوانسته است اين مايه ارادت به حافظ را به ما نشان دهد. بسيار طبيعي است که با اين مايه ارادت به حافظ، بسياري از غزل‌هاي شهريار به لحاظ...

پایان

اندوه جنگلی پر ز درختان جوان، سبز و سخت، کسی تبر میزند بر ریشۀ درختی سالمند... .

آرزو دارم بفهمی صنما زآنچه‌ای عشق جگرخوار منا مهرت آمده آن کج دلم ای دلبرا وآنگه ز شمیم گیسویت حیرانما

در جشن طالبان ظلمت، ماه، در هراس پوشیده بر صورت بُرقع... گویی کورسویش نیز؛ به خاموشی می‌گراید.

صندوقچه قديمی‌ات را نگرد حتی اگر بهار حتی اگر شكوفه در پس ديوارهای تار گم شود، مهربانی و زيبايی گم نخواهد شد... شب هر چه تاريك‌تر ستارگان روشن‌تر! «گروس عبدالملکیان»

برای همه امیدواران ناحوشی ها از دل ل*ب بی ذوق ماست ذوق اگر باشد همه دنیا خوش است

من حتم دارم عاشقم هستی وقتی هنوزم سبز میپوشی وقتی به جای چای مثل من بازم یه قهوه تلخ مینوشی من حتم دارم مثل اون روزا دوس داشتنت گرم و دل انگیزه من حتم دارم فصل دلتنگیت باز عاشقونه، مثل پاییزه حالا تموم حرف من باتو جا مونده تو حجم عظیمی آه بشکن سکوت بسه این تردید با گفتن یک جمله ی کوتاه

شیشه‌ی عطر شکست، وقتی من، رخ خود در آیینه دیدم. چه سال‌ها، چه سال‌هایی که من، برای این شهر باران شدم تا غبارها را بشویم. و حال تن پوسیده‌ی من را هیچ مسافری یاد، نمی کند. از روحم بی خبرم! او همان سال‌ها رفت همان سال‌های فراموشی که اکنون نیز امتدادشان در خط زمان هویداست... .

مریم حیدر زاده سلام ای بی وفا ،‌ ای بی ترحم سلام ای خنجر حرفای مردم سلام ای آشنا با رنگ خونم سلام ای دشمن زیبای جونم بازم نامه می دم با سطر قرمز آخه این بار شده من با تو هرگز نمی خوام حالتو حتی بدونم تعجب می کنی آره همونم همونی که زمونی قلبشو باخت همون که از تو یک بت ،‌ یک...

و سکوت ‏خنجر است ‏یاد ‏خنجر است ‏خانه ‏خیابان ‏شهر ‏خنجر است بی‌تو. ‌ - الیاس علوی.