شعر اشعار برتولت برشت | شاعر آلمانی

[D A N I]

ژنرال!

تانکت قوی ترین خودرو است

جنگل را فرو می ریزد،

و هزاران نفر را له و لورده می کند.

اما یک عیب دارد ،

نیاز به یک راننده دارد.

ژنرال!

بمب افکنت قوی است

از توفان سریع تر پرواز می کند،

و از یک فیل بیشتر بار می کشد.

اما یک عیب دارد ،

نیاز به یک خلبان دارد.

ژنرال!

از انسان استفاده های زیادی می شود کرد.

او می تواند پرواز کند و می تواند بکُشد.

اما یک عیب هم دارد ،

می تواند بیاندیشد … .

 

[D A N I]

پسرم می پرسد :
چرا باید ریاضی بخوانم ؟
دلم می خواهد بگویم لازم نیست
بی خواندن هم خواهی دانست دو تکه نان
بیش از یک تکه است....

 

[D A N I]

من در روزگاری تیره زندگی میکنم
در روزگاری که سخن گفتن ساده،نشان بیخردی است
و پیشانی بی چین،نشان بی تفاوتی
آری،آنکه می خندد خبر فاجعه را دریافت نکرده است...

 

[D A N I]

به همه آن چيزها كه حس مي كني
به همه آن چيزها كه احساسشان مي كني كمترين اهميتي نده
گفته است بدون تو نمي تواند زندگي كند تو اما بيانديش كه در ديدار دوباره
تو را به جا خواهد آورد؟!...
لطفي در حقم كن و خيلي زياد دوستم نداشته باش
از آخرين باري كه دوستم داشتند به بعد حتي كمترين محبتي نديدم

 

[D A N I]

با مردم، مهربانم
به سنت ایشان، كلاهی اطو شده بر سر می‌گذارم
می‌گویم:آنها جانوران بسیار گندی هستند
و می‌گویم:مهم نیست. من خود نیز چنینم... برتولت برشت

 

[D A N I]

تنگ غروب،مردان را گرد خود می‌آورم
ما یكدیگر را "نجیب‌زاده" می‌نامیم
آنها پاهایشان را روی میز من دراز می‌كنند
و می‌گویند:"وضع ما بهتر خواهد شد."و من
نمی‌پرسم:كی؟ برتولت برشت

 

[D A N I]

صورت حسابت را خودت جمع بزن
این تویی که باید بپردازی اش
روی هر رقمی انگشت بگذار
و بپرس: این برای چیست؟

 

[D A N I]

ای دوست ، از پرسیدن شرم مكن!
مگذار كه با زور ، مجبور به پذیرفتن شوی.
خود به دنبال اش بگرد!
آن چه را كه خود نیاموخته یی، انگار كن كه نمی‌دانی..

 

[D A N I]

در کتابهای کهن آمده است که فرزانه کیست
آنکه خود را از کشمکشهای جهان دور نگاه می دارد
عمر کوتاه را بدون بیم به سر می آورد
از زور بهره نمی جوید
بدی را با نیکی پاسخ می دهد
و آرزوهایش را فراموش می کند
اما اینهمه را من نمی توانم
به راستی که در روزگاری تیره زندگی می کنم...

 

[دِلکَـــــش]

بیچاره ب. ب
من، برتولت برشت، اهل جنگل‌های سیاهم
مادرم، وقتی در بطنش بودم
مرا به شهرها آورد، و سرمای جنگل‌ها
تا روز مرگ در من خواهد ماند.
2
در شهر آسفالت خانه دارم
از روز ازل پابند آیین مرگم:
پابند روزنامه‌ها و توتون و تلخابه.
بدگمان، تنبل و سرانجام خشنود
3
با مردمان مهربانم
به آیین آن‌ها کلاه کج بر سر می‌گذارم
می‌گویم: عجب جانوران بوگندویی هستند.
بعد می‌گویم: بی‌خیال، خود من نیز چنینم.
4
پیش از ظهرها، بر صندلی‌های ننویی خالی‌ام
چند زن را کنارم می‌نشانم
خاطرآسوده به آن‌ها نگاه می‌کنم و می‌گویم:
در من کسی است که نمی‌توان به او دل بست.
5
حوالی غروب مردان را دور خود جمع می‌کنم
ما همدیگر را «جنتلمن» خطاب می‌کنیم
آن‌ها پاهایشان را روی میز می‌گذارند و می‌گویند:
اوضاع‌مان بهتر خواهد شد. من هم نمی‌پرسم: کی؟
6
صبح علی‌الطلوع در سپیده‌دم خاکستری که کاج‌ها صمغ پس می‌دهند
حشرات دورشان جمع می‌شوند و پرندگان بنا می‌کنند به خواندن
درست در همین ساعت، من در شهر تهِ پیاله‌ام را درمی‌آورم
ته سیگارم را دور می‌اندازم و ناآرام می‌خوابم
7
نشسته‌ایم ما، قومی سبک‌سر
در خانه‌هایی که می‌پنداشتیم ویران ناشدنی است.
(ما بناهای بلند جزیرۀ کوچک مانهاتان را همین‌طوری ساخته‌ایم و
آنتن‌های باریکی که با اقیانوس اطلس سر و سرّی دارند.)
8
از این شهرها، تنها بادی که لابه‌لای‌شان می‌وزید بر جا می‌مانَد!
خانه، مایۀ مسرت شکم‌چران است: او بی‌درنگ خالی‌اش می‌کند.
ما می‌دانیم که یک شبه مهمانیم
و بعد از ما چیز دندان‌گیری برجا نخواهد ماند.
9
امیدوارم در زمین‌لرزه‌ای که خواهد آمد نگذارم از سر تلخکامی
سیگار «ویرجینیا»م خاموش شود.
من، برتولت برشت، گرفتار در چنبرۀ شهرهای آسفالت
دیرزمانی پیش‌تر، در بطن مادرم، در جنگل‌های سیاه بودم.