هنری عکاسی خیابانی

[ماه تی تی]

༺●به نام خالق آسمان●༻​

---

عکاسی خیابانی چیست؟
تلاش برای تعریف عکاسی خیابانی تقریباً مانند تلاش برای تعریف مفهوم شیرینی یا شوری است. شما نمی‌توانید آن را به طور کامل توصیف کنید، اما وقتی عکس را می‌بینید، می‌توانید تشخیص دهید که این عکاسی خیابانی است.

سبک عکاسی خیابانی در ذات خود به معنای عکاسی صادقانه و بی‌هوا از زندگی بشریت است. عکس خیابانی یک‌لحظه واقعی است که به ثبت رسیده است. ژانر عکس را هم عکاس و هم سوژه در کنار هم تلفیق می‌کنند. عکاسان خیابانی جهان را فیلتر می‌کنند تا آنچه را که به آنها علاقه دارند و احساساتشان را بازتاب می‌کند را به اشتراک بگذارند.

با این حال، خود این اصطلاح ذاتاً نامشخص و درهم‌تنیده است و می‌تواند باعث ایجاد افکار بسیار خاصی در مورد چیستی آن شود. عکاسی خیابانی تنها عکس‌های سیاه و سفید از افرادی که در خیابان راه می‌روند نیست و می‌تواند از آن فراتر رود. عکاسی خیابانی را می‌توان در هر مکانی انجام داد و نیازی نیست افراد در عکس حضور داشته باشند.

 

[ماه تی تی]

عکاسی خیابانی (به انگلیسی: Street Photography) به عنوان بدنه هنر عکاسی، صحنه‌هایی از زندگی روزمره مردم را سوژه اصلی خود قرار می‌دهد. خیابان‌ها، پارک‌ها، کارناوال‌ها، محل‌های خرید و مراکزی که مردم گرد هم می‌آیند، محل اصلی تهیه عکس‌های خیابانی است. هر چند این عکاسی شاخه‌ای از عکاسی مستند به‌شمار می‌آید اما از بعضی لحاظ با هم متفاوت هستند از جمله اینکه هدف اصلی عکاسی خیابانی به تصویر کشیدن مردم است و نه پوشش یک اتفاق. در واقع این شاخه از عکاسی آیینه‌ای است در برابر مردم که گاهی نیز با شوخ‌طبعی یا لحنی طعنه‌آمیز پیام‌های سیاسی یا اجتماعی را منتقل می‌کند که در چنین شرایطی به عکاسی مستند نزدیک می‌شود. سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ نقطه اوج و شکوفایی تاریخ عکاسی خیابانی است.

 

[ماه تی تی]

 

[ماه تی تی]

به عنوان ابتدایی‌ترین تعریف، عکاسی خیابانی یک عکاسی بی‌پرده از موقعیت‌های عمومی است. در اصطلاح عکاسی، بر عکس ظاهر کلمه، «خیابانی» به معابر محدود نمی‌شود. این کلمه و نوع برای هر مکان عمومی به کار می‌رود. عکاسانی مانند هلن لویت، گری وینوگرند، تونی ری جونز، رکوبیر سینک، دائیدو موریاما و جوئل میروویتز روش‌های مختلفی در عکاسی خیابانی دارند، و در چند دهه اخیر این اصطلاح بیشتر مطرح و به کار برده می‌شود. رسانه‌های اخیر مانند Street Photography Now, HCSP, اینستاگرام و انجمن آنلاین خیابانی این قلمرو را به روشی قابل فهم گسترش داده‌اند و عکاسی خیابانی را به سطح جدیدی از محبوبیت رسانده‌است. نظرات و رویکردها متفاوت است، اما اساساً عکاسی خیابانی تصویری از زندگی واقعی است که با آگاهی از زیبایی‌شناسی بصری القا می‌شود.

 

[ماه تی تی]

بسیاری از عکاسان خیابانی به دنبال صحنه‌هایی می‌گردند که یک حس آنی یا واکنش بصری را به وجود بیاورد، مخصوصاً از طریق شوخی یا شیفتگی مبهم، عحیب و غریب یا اتفاقات فراطبیعی. یک سری عکسهای خیابانی ممکن است دنیای دیوانه کننده ای را نشان دهد. شاید این یک دنیای رؤیایی باشد. یا مبهم، یا تاریک، یا ظریف، یا مرموز. تناقضی که این صفات ممکن است در صحنه‌هایی که در روزمره‌ترین و واقعی‌ترین مکان، «خیابان» یافت شود، بی‌نهایت جذاب است.

 

[ماه تی تی]

 

[ماه تی تی]

عکاسی خیابانی رپورتاژ نیست. برای عکاس خیابانی هیچ وظیفه‌ای برای مستند کردن موضوعی خاص وجود ندارد. نگرانی اصلی زندگی به‌طور کلی و کاهش آن در فریم‌هایی است که به تنهایی و بصری اتفاق می‌افتد. این امر به انتخابی دقیق از عناصر بصری نیاز دارد تا از تا از ترکیب نهایی خارج یا به آن اضافه شود، و توجه فوق‌العاده را به لحظهٔ انتخاب شده برای نوردهی می‌طلبد. این دو عامل در ابتدا ممکن است برای همه نوع عکاسی، جهانی به نظر برسند، اما در عکاسی خیابانی بسیار حیاتی هستند، زیرا تنها با این ابزارها عکاس خیابانی معنا را بیان می‌کند. هیچ تنظیم یا نوردهی، زمان آماده‌سازی کم، و به صورت ایده‌آل هیچ پیش فرضی وجود ندارد. این فرایند مبتنی بر دیدن و واکنش نشان دادن، و همچنین با استفاده از تفکر، با یکدیگر عمل می‌کنند. برای بسیاری از عکاسان خیابانی این یک تجربه مبهم است و برخی گزارش می‌دهند که هنگام مشاهده دقیق رفتار دیگران، کنترل خود را از دست می‌دهند، که این درگیری عاطفی آنهاست.

 

[ماه تی تی]

هنگامی که به درستی تمرین شود، همان‌طور که کولین وستربک در بایستندر نوشته‌است، "یک نوع عکاسی است که چیزی مهم و طبیعت کلی اعتدال، دربارهٔ اینکه چه چیزی دربارهٔ محصول یک تصور خاص است، را می‌گوید. ترکیب این ادوات، یک دوربین و سوژه، خیابان، یک نوع عکس را ارائه می‌دهد، به روشی که پرتره‌های معمولی، مناظر تصویری و انواع دیگر ژانرها اینگونه نیستند، و فقط مختص به عکاسی است.

 

[ماه تی تی]

سبک عکاسی خیابانی راهی برای برقراری ارتباط با جهان و بازگرداندن لحظات برجسته است که در مکان‌های عمومی به‌سرعت می‌گذرند. می‌توان آن را به شکلی بصری از شعر تشبیه کرد. در حالی که زیبایی و فرم، جنبه‌های مهم عکاسی خیابانی هستند، عکس‌های خیابانی عالی اغلب مفهومی را در پشت فریم خود پنهان کرده‌اند و همیشه نکات، احساسات، ایده‌ها، داستان‌ها یا سؤالاتی درون عکس وجود دارد.

اینکه آیا عکاسی خیابانی واقعیت را به تصویر می‌کشد یا خیر، قابل‌بحث است، اما حقیقت این است که تصاویر، چه عکس خیابانی باشند و چه نتایج سبک‌های دیگر عکاسی، همگی جلوه‌گر روحیات، احساسات و افکار عکاس در آن لحظه بخصوص هستند.

 

[ماه تی تی]

غیر قانونی بودن عکاسی خیابانی
از آن جا که عکس گرفتن از سوژه های انسانی به معنای وارد شدن به حریم شخصی آن هاست بسیاری از کشور ها عکاسی خیابانی کاندید را غیر قانونی کرده اند. در ایران این سبک در مکان های عمومی آزاد است اما در صورت ناراضی بودن سوژه باید عکس پاک شود. در کل کسب رضایت پیش از اینکار از سوژه هایی که در کادر قرار دارند بهتر است اما اینکار دیگر عکس را از سبک کاندید خارج می کند و باید بدانید چه موقع و کجا کسب اجازه کنید.

 

[ماه تی تی]

 

[ماه تی تی]

 

[ماه تی تی]

. سبک خیابانی به چند دسته تقسیم می شود که مهمترین آن در ایران، عکاسی خبری است.

در ادامه شما را با قوانین آشنا می کنیم:

ثبت عکس در فضاهای عمومی:
اینکه محیط عمومی و خصوصی مشخص باشد، بر اساس عرف جامعه تعیین می شود.

محیط یا فضایی که اشخاص زیادی می توانند بدون اجازه رفت و آمد کنند را محیط عمومی می گویند.

مثل ادارات، خیابان ها، سازمان ها و شرکت ها.

پس عکاسی در فضای عمومی طبق قانون عکاسی خیابانی ایران، آزاد است.

 

[ماه تی تی]

ثبت عکس در فضاهای نیمه دولتی و نیمه خصوصی:
ابتدا در نظر داشته باشید که تعیین فضای نیمه خصوصی بر عهده اماکن است. مثل رستوران، سالن ورزشی و همایش.

برای عکاسی از مکان های نیمه خصوصی لازم است که از مدیر یا صاحب آن جا حتما مجوز بگیرید.

 

[ماه تی تی]

ثبت عکس از حریم و فضای خصوصی:
محیط یا فضایی؛ که مربوط به شخص است؛ و اطلاعاتی دارد؛ که تمایل ندارد اطلاعات فاش شود؛ حریم خصوصی می گویند.

طبق قانون عکاسی خیابانی ایران، عکاسی از حریم خصوصی ممنوع است.

حریم خصوصی در ایران شامل خانه، مسافرخانه، هتل و هرجایی که فرد سکونت دارد می شود. در ایران حتی عکاسی از چهره افراد جزء حریم خصوصی است.

تنها با اجازه از فرد می توانید عکاسی کنید. البته اگر چهره فرد در عکس مشخص نباشد نیاز به اجازه نیست.

به غیر از چهره افراد؛ بعضی از مکان هایی که در را*بطه با امنیت کشور هستند؛ مثل کلانتری ها؛ عکاسی ممنوع می باشد.

 

[ماه تی تی]

ثبت عکس از حریم خصوصی مسئولین و سلبریتی ها:
برای افراد شناخته شده و مشهور، قوانین عکاسی خیابانی صدق نمی کند.

افرادی که مقامی دارند یا معروف هستند؛ به دلیل ارتباط با مردم؛ و اینکه می توانند الگو باشند؛ عکسان اجازه دارند بر آن ها نظارت داشته باشند.

پس ثبت تصاویر از چهره ورزشکاران، بازیگران و مسئولین قانونی است.

در کل عکاسی از مغازه ها، ترافیک، دست فروش ها و هر عکاسی که چهره افراد مشخص نباشد قانونی است.

نکته قابل توجه این است که عکاسی خبری و خیابانی پر دردسر است.

اما از آن جایی که مخاطب زیادی دارد؛ و تاثیر گذار است؛ بهتر است از ابتدا قوانین عکاسی خیابانی ایران را در نظر داشته باشید؛ و به دنبال فکرهای ناب و خاص باشید.