متون و دلنوشته [ محمود دولت آبادی ]

[نازلــی]

دلنوشته های محمود دولت آبادی

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان

«مگر می‌شود در یک نقطه ماند؟ مگر می‌توان؟ تا کی و تا چند می‌توانی چون سگی کتک خورده درون لانه‌ات کز کنی؟ در این دنیای بزرگ، جایی هم آخر برای تو هست. راهی هم آخر برای تو هست. درِ زندگانی را که گِل نگرفته‌اند.»

جای خالی سلوچ/محمود دولت آبادی

انجمن کافه نویسندگان مرجع اصلی دلنوشته های نویسندگان​

 

[نازلــی]

انجمن رمان نویسی کافه نویسندگان

هی ... دلبستگی،
دلبستگی به زندگانی!
زندگانی چه بود؟ ای داد ...
آدمیزاد، آدمیزادِ شیرِ خام خورده!
کاش خود می‌دانست که چیست،
که کیست!
من که ندانستم، ندانستم ...
فقط این را دانستم و می‌دانم که آدمیزاد، فقط با آب و نان و هوا نیست، که زنده است!
این را دانستم و می‌دانم که:
آدم به آدم است ، که زنده است.
آدم ، به عشقِ آدم زنده است.

[ محمود دولت‌ آبادی ]

 

[نازلــی]

آدمیزاد، فقط با آب و نان و هوا نیست که زنده است! این را دانستم و می‌دانم که: آدم به آدم است که زنده است. آدم، به عشقِ آدم زنده است.

 

[نازلــی]

در این دنیای بزرگ، جایی هم آخر برای تو هست،راهی هم آخر برای تو هست. درِ زندگانی را که گِل نگرفته اند!

-محمود دولت آبادی

 

[.Monji|مُنجی.]

یادِ یک شخص در کجا می تواند باقی بماند؟ لابد در حافظه‌ی دیگران، نزدیکان.

کجایند نزدیکان؟

کجایند ؟

 

[نازلــی]

روزگار همیشه بر یک قرار نمی ماند
روز و شب دارد
روشنی دارد تاریکی دارد
کم دارد بیش دارد
دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده
تمام می شود بهار می آید ...

?محمود دولت آبادی

 

[.Monji|مُنجی.]

من در میان این کوچه ها و در این شب هایی که انگار صبح ندارند. دارم از بین می روم.

 

[.Monji|مُنجی.]

عجیب ترین خوی آدمی این است که می داند فعلی بد و آسیب رسان است. اما آن را انجام می دهد به کرات هم.

هر آدمی. دانسته و ندانسته. به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می برد.

و هیچ دیگری ویرانگرتر از خود آدمی نسبت به خودش نیست.

 

[.Monji|مُنجی.]

تا چه مایه اندوهناک و دشوار می تواند باشد عالم وقتی تو هیچ بهانه ای برای حضور در ان نداشته باشی.

 

[نازلــی]

‏درد هم اگر بماند، روزگار همیشه بر یک قرار نِمی‌ماند. روز و شب است، روشنی دارد، تاریکی دارد، پایین دارد بالا دارد. کم دارد، بیش دارد. دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده، تمام می‌شود، بهار می‌آید.

- محمود دولت‌ آبادی