تاریخچه استفاده از ساز حلزونی
باستان شناسان بر این باورند که پیشینه ی استفاده از این ساز به دوران پارینه سنگی زَبَرین (Upper Paleolithic) یعنی حدود ۱۲٫۰۰۰ سال پیش باز می گردد. استفاده از ساز حلزونی در نقاط مختلفی از جهان و به ویژه در مناطقی که صدف شکم پایانی مانند حلزون یافت می شده رواج دارد. این ساز در نقاط مختلف جهان نام های متفاوتی دارد و معمولا در مراسمات تشریفاتی و دینی نواخته می شود. مردم مناطق جنوبی آسیا، آمریکای میانه، کارائیب و بسیاری از کشورهای حوزه ی اقیانوس آرام مانند کر و ژاپن از انواع متفاوت این ساز و در اندازه های مختلفی استفاده می کنند.
در مقبره های تمام افراد سرشناس و پادشاهان تمدن آزتک ها یک نشانه ی مشترک وجود دارد و آن قرار داشتن یک یا تعداد زیادی از این صدف های حلزونی در داخل مقبره ها بوده است.
استفاده از ساز جلزونی در معاصر
در دوران معاصر نیز شیپور نوازانی مانند استیو تور (Steve Turre) گهگاه هنرنمایی هایی با استفاده از شیپپور حلزونی داشته اند. در فیلم «بیگانه» (Alien) که در سال ۱۹۷۹ و توسط ریدلی اسکات ساخته شد از صدای شیپور حلزونی برای تولید صدای پارازیتی ترسناک در مواقعی که فضای عجیب و غریب فضاپیمای متروکه ی بیگانگان فضایی به نمایش در می آمد استفاده شده است.