[مــــــآهِ شَــبِ تارَمـی ??]

[مَـهـوا]

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

درده قدح که موسم ناموس و نام رفت

وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم

عمری که بی حضور صراحی و جام رفت

 

[مَـهـوا]

تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست

تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست

زان روی که از شعاع نور رخ تو

خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست

 

[مَـهـوا]

شاید که زمین معلق است در هوا،

نمی‌دانم من.

شاید ستاره‌ها

برش‌های کاغذی کوچکی هستند

که قیچی غول پیکری بریده باشدشان،

نمی‌دانم من.

شاید که ماه اشکی ست در آسمان،

نمی‌دانم من.

و شاید خداوند آوایی‌ست ژرف،

که ناشنوایی شنیده باشدش،

من نمی‌دانم.

 

[مَـهـوا]

ماهی که نظیر خود ندارد به جمال

چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال

در سینه دلش ز نازکی بتوان دید

مانندهٔ سنگ خاره در آب زلال

 

[مَـهـوا]

بگذار با تو بیایم

چه مهتابی است امشب!

چه مهربان است ماه،

احدی پی نخواهد برد

که موهایم خاکستری شده‌اند.

ماه، از نو، آن رنگ طلا می‌زند.

و تو به آن پی نخواهی برد.

بگذار با تو بیایم.

ماه که می‌تابد، در خانه،

سایه‌ها درازتر می‌شوند،

دست‌هایی ناپیدا،

پرده‌ها را کنار می‌زنند،

انگشتِ رنگ‌باخته‌ای بر غبار روی پیانو

کلماتی از یاد رفته را می‌نگارد

 

[مَـهـوا]

هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است

گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را

ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد

وقت آن است که بدرود کنی زندان را