دلنوشته [ نرگس برهمند ]

[مـطی]

این همه که عاشق می‌شوی
صدایت می‌افتد،
دهانت تلخ می‌شود،
با یک قاشق مربّاخوری
عسل می‌ریزی در دهانم
و پنج‌ضلعی‌های قلبم
پُر می‌شود از نیش زنبورهای کارگر!
​

 

[مـطی]

مگر اندوه تمام می‌شود
برای دلخوشی تو رفته پشت درختان
یا روی مجسمه‌ی میدان شهر نشسته
یا از لوسترهای آویزان
نگاهت می‌کند
و انرژی‌های منفی یعنی همین.
گاهی انسان تنهاست
ناگهان قانونی را می‌فهمد
که سخت بود پیش از این
گاهی می‌توان با این همه اندوه از کوه بالا رفت
آه اندوه،
فکر می‌کنم که مدیونم به تو... .
​

 

[مـطی]

می‌ترسم از جمعیّت کلمه‌ها
که اطرافم راه می‌روند،
نه شعر می‌شوند
و نه غذای خوشمزه‌ای برای ناهار.
می‌ترسم از ران‌های کوچک بلدرچین
بر سر در مغازه‌ها
و نگاه بی‌تفاوت عابران
و بوته‌های افسرده‌ی کرفس
در سه‌ماهه‌ی سیاه زمستان.​

 

[مـطی]

از آن همه اندوهی که در چمدانت گذاشته‌ای می‌ترسم.
کاش دزدی بیاید و آن را ببرد
بعد هم عصبانی شود
در رودخانه‌ای،
درّه‌ای
جایی
رهایش کند.​

 

[مـطی]

چمن‌ ها
آن‌قدر یکدست بودند
که دل هر حلزونی را می‌بردند
تو فیلسوفی هستی که در باغچه راه می‌روی
زنبورها را عاشق ‌تر می‌کنی
و شهدها را شیرین‌ تر
از پنجره که نگاهت می‌کنم
حواس مربای توت فرنگی هم پرت می‌شود.​

 

[مـطی]

بايد آرام دوستت بدارم!
دوست داشتن با صداىِ بلند آزارت می‌دهد..!
بايد آرام دوستت بدارم!
مثل مغازه‌هاى كتابفروشى...
نه مثل چاپخانه‌ها و پرنده فروشى‌ها! ​

 

[m.amir]

اگر عشق
اخرین عبادت ما نیست
پس امده ایم اینجا برای کدام درد بی شفا
شعر بخوانیم و باز به خانه برگردیم
؟

 

[سمانه]

کلمه‌ها چند بعدی‌اند
می‌چرخند بر مدار خود
عشق بود که بیرون افتاد
شکوفه شد بر درخت
بادام تلخ شد
و شعر شد بر زبان من


​

 

[سمانه]

چمن‌ها

آن‌قدر یکدست بودند

که دل هر حلزونی را می‌بردند

تو فیلسوفی هستی که در باغچه راه می‌روی

زنبورها را عاشق ‌تر می‌کنی

و شهدها را شیرین‌ تر

از پنجره که نگاهت می‌کنم

حواس مربای توت فرنگی هم پرت می‌شود .