مذهبی نام خدا در زبان‌های مختلف

[RIWAN]

نام خدا در همه زبانها تقریبا از چهار حرف تشکیل یافته است:
فرانسوی: دی یو
فارسی: ایزد
آشوری: آرات
لاتین: زئوس
هلندی: اگور
سانسکریت: ایلو
مصر قدیم: آتون
عربی: الله
آلمانی: گوت
یونانی: تئوس
عبری: یهوه
اسپانیایی: دیوس
کلدانی: نابو
دانمارکی: گوره
انگلیسی: گاد
اینکا: یایا

 

[MAHRO🌔]

بسمه تعالی​

خُدا به معنی مالک و صاحب، قدرتی برتر و بدون ماهیتِ قابل تعریف، بر مبنای مفهوم‌محوری بسیاری از ادیان به ویژه ادیان ابراهیمی (یهودیت، مسیحیت، اسلام و بهائیت) می‌باشد.در این ادیان، خدا به عنوان آفریننده و آغازگر جهان هستی عنوان شده‌است.







تمثال و نماد خدا در ادیان (از بالا) مسیحیت, اسلام، آتون‌گرایی، جوهر الهی، هندوئیسم و مزدیسنا (زردشت).
در دین‌های دوگانه‌انگار همچون آیین زرتشت، قدرت برتر به دو نوع یکی سرچشمه خوبی‌ها و دیگری خاستگاه بدی‌ها تقسیم می‌شود؛ هرچند نام خدا برای قدرتی که سرچشمهٔ خوبی‌ها پنداشته می‌شود، به‌کار می‌رود.

در کتاب مقدس یهودیان و مسیحیان، خداوند به نام یهوه به بنی اسرائیل و موسی معرفی می‌شود. در باور دسته دیگری از دین‌ها از جمله بوداگرایی، هندوگرایی و دین‌های منقرض شده‌ای مانند مذهب المپی خدایان زیادی وجود دارند. این خدایان یا ایزدان، معمولاً قادر مطلق نیستند و نمادهای جنبه‌های گوناگون جهان برتر و ماوراءالطبیعه هستند. به این‌گونه دین‌ها، دین‌های چندخدا گفته می‌شود. در باور صوفی‌گرایان، موجود برتر یعنی خدا، (که صوفیان آن را «حق» می‌نامند) موجودی است که به هیچ‌یک از صفاتی که در جهان ما یا در ذهن ما حضور دارند، منسوب نیست. گروه دیگری (از جمله عده‌ای از صوفیان) به همه‌خدایی باور دارند. همهٔ خداباوران یا به‌دیگر سخن، گروندگان به مفهوم وحدت وجود، کل همین جهان را برابر با خدا می‌دانند. گروه دیگری نیز به خدافراگیردانی (Pantheism) باور دارند. خدا ـ فراگیر ـ دانی شکلی از خداپرستی است که معتقد است خدا دربر گیرنده جهان است ولی برابر با جهان نیست؛ یعنی جهان ما بخشی از خداست.

​