نظارت همراه رمان زخمه‌ی خلقان | ناظر: Azaliya

[Leila Moradii]

سلام گلم چک شد فقط کلماتی که آخرش این‌جوری ضمیر داره نیم‌فاصله می‌گیره مثل
خندهشان️ خنده‌شان️
ميانشان️ میان‌شان️

خسته نباشی قشنگم
آره، برای خنده و کلماتی که آخرش ه میاد درسته؛ اما یه واژه‌هایی با نیم‌فاصله رواج نداره، مثل گل‌های‌شان، درخت‌شان، دل‌های‌شان،
این‌جور کلمات پیوسته باشن قابل فهم‌تره

 

[Leila Moradii]

سه پارت فرستاده شد

درحال پیشرفت نوشته در موضوع '[رمان زخمه‌ی خُلقان] اثر «لیلا مرادی کاربر انجمن کافه نویسندگان»'

یکشنبه ساعت 09:52

***
درون پستوی آشپزخانه، دگر عطر خوش و لذید غذا نمی‌پیچید. رخسار کدر و بی‌حالش، در قاب شیشه‌ای مقابل ناگفته‌ها را عیان می‌ساختند. صدای جیغ آشنای لاستیک‌های اتومبیلی، باعث شد که از جلوی آینه کنار رود و به پا خیزد. پشت پنجره ایستاد و پرده را کنار زد. این‌ نقطه به حیاط دید بیشتری داشت. مثل شب‌های گذشته باز دیر به خانه برگشته‌ بود. دلش می‌خواست به طبل بی‌عاری بکوبد و بگوید هر چه باداباد؛ اما نمی‌‌فهمید چرا نمی‌توانست بی‌خیال بماند. در ظلمت وهم‌آور بیرون، نگاهش به سایه‌ی قامتی افتاد که سست و فرو‌ ریخته‌ از اتومبیلش پیاده شد. باد از پنجره‌ی نیمه‌باز، پرده را تکان داد‌. شمع روی میز به یک‌باره...

• Leila Moradii

• 

 

[Leila Moradii]

سه پارت

درحال پیشرفت نوشته در موضوع '[رمان زخمه‌ی خُلقان] اثر «لیلا مرادی کاربر انجمن کافه نویسندگان»'

دوشنبه ساعت 11:23

***
نبض متلاطمش، مدام خود را به چهار دیواری قلب رنجورش می‌کوبید. میان شمشادها قدم برداشت. روی سطح خیس و لغزنده‌ی زیر پایش، با احتیاط راه می‌رفت. دو سوی یقه‌ سوئیشرت قرمزش را به‌ هم نزدیک کرد تا سرما نتواند راه نفوذی پیدا کند. زیر سایه‌بان درخت هلو ایستاد و به خطوط چمنی میان کاشی‌های سفید خیره شد. آفتاب صبح‌گاهی از میان برگ‌های شبنم خورده می‌تابید. دگر مثل روزهای قبل، بوی خاک نم گرفته شامه‌اش را نوازش نمی‌داد. وقتی که فاطمه با گریه از امیرعلی برایش گفت، قلبش مالامال از غم شد. شک نداشت که کار خودش است؛ بالاخره زهرش را ریخت. نمی‌توانست خشم و نفرت خود را در سینه پنهان کند. غوغایی در درونش بود...

• Leila Moradii

• 

 

[Azaliya]

سه پارت

درحال پیشرفت نوشته در موضوع '[رمان زخمه‌ی خُلقان] اثر «لیلا مرادی کاربر انجمن کافه نویسندگان»'

دوشنبه ساعت 11:23

***
نبض متلاطمش، مدام خود را به چهار دیواری قلب رنجورش می‌کوبید. میان شمشادها قدم برداشت. روی سطح خیس و لغزنده‌ی زیر پایش، با احتیاط راه می‌رفت. دو سوی یقه‌ سوئیشرت قرمزش را به‌ هم نزدیک کرد تا سرما نتواند راه نفوذی پیدا کند. زیر سایه‌بان درخت هلو ایستاد و به خطوط چمنی میان کاشی‌های سفید خیره شد. آفتاب صبح‌گاهی از میان برگ‌های شبنم خورده می‌تابید. دگر مثل روزهای قبل، بوی خاک نم گرفته شامه‌اش را نوازش نمی‌داد. وقتی که فاطمه با گریه از امیرعلی برایش گفت، قلبش مالامال از غم شد. شک نداشت که کار خودش است؛ بالاخره زهرش را ریخت. نمی‌توانست خشم و نفرت خود را در سینه پنهان کند. غوغایی در درونش بود...

• Leila Moradii

• 

سلام عزیزم چک شد
همچون️ هم‌چون️