دلنوشته [نازیلا زارع]

[سمانه]

خوب است گاهی آدمی
از پله‌های خودخواهی بالا رود و
فقط به خودش فکر کند!
دقایقی از روزمرگی‌هایش را فقط با دلخوشی های خودش سر کند
و در سکوت و تنهایی،
شادی های عمیق‌تر و لبخندهای پررنگ‌تری دم کند!
عقربه‌های ساعتِ زندگی
به پشت سرشان نگاه نمی‌کنند!
خوب است که آدمی در تمام طول عمرش،
خودش را بسیار دوست داشته باشد

نازیلا زارع​

 

[سمانه]

بعضی وقت‌ها دلم کمی خدا می‌خواهد!
نه فقط رو به قبله‌اش!
دلم می‌خواهد در آسمانش چرخی بزنم و دستش را بگیرم و مهمان خانه‌ام کنم.
یک فنجان قهوه تلخ برایش بیاورم،
گفتنی‌هایم زیاد است باید بیدار بماند.
نقشه حسرت‌هایی را که کشیدم نشانش دهم و نگرانی‌های فکر خسته‌ام را برایش گویم.
دوست دارم اشک‌هایم را تنها او دلداری دهد و پاک کند.
گاهی دلم حضور هیچ‌کس را نمی‌خواهد
جز کمی حضرت خدا!

 

[سمانه]

این روزها دامن زمین گلباران است !
کنار بهار بنشین و شکوفه‌هاى شادى را بچین ! نفس بکش طراوت زندگى را...
بگذار غم از دهان بیفتد ! نه زندگى که هر لحظه‌اش تازه‌دمِ تازه‌دم است !

 

[سمانه]

من عاشق پاییز و زمستانم!
عاشق اینم که پشت پنجره‌ی بخارزده بنشینم
و گرمای فنجان چای را در پنجه‌ی دستانم حس کنم !
باران ، نم‌نم و آرام خیابان‌ها را خیس کند
و من این طرف پنجره
به لطافت قشنگ آسمان زل بزنم !
قند در دلم آب شود و
بعد از جوشش ذوقِ کودکانه‌ام ،
انگشتانم را روی شیشه بچرخانم
و شکلک‌های دوران بچگی را رویش زنده کنم !
من از اول هم سرما را به گرما ترجیح دادم !
هر فصلی که زور سرمایش به گرما بچربد را دوست دارم !
تابستان قهرش نگیرد ولی من
آفتابِ کمرنگ زمستان را
به خورشید سوزان تابستان ترجیح می‌دهم...!
من دلم خنک شدن می‌خواهد...
وگرنه همه‌ی ما از داغیِ تابستان‌های زمانه ،
به قدر کافی سوخته‌ایم !