نورهای سفید مستقیم از بالا به تختهای تشریح میتابیدند و روی هر تخت بدن انسانی افتاده بود که قفسهی سینهاش شکاف عمیقی خورده بود؛ قلبها مثل تودههای قرمز جمعشده کنار هر جسد روی سینی استیل بودند و چند دقیقه پیش هنوز میتپیدند.
چندین سطل بزرگ فلزی کنار دیوار بود که پر از لباسهای خونی، اندام قطعشده و ماسکهای شکسته بود و صدای نفسنفس زدن کسی از گوشهی اتاق شنیده میشد.
در مرکز اتاق صندلی آهنی بزرگی قرار داشت که روی آن همان جاسوس با قفل و زنجیر از بازوها، مچها، پاها و قفسهی سینه بسته شده بود.
بدنش ورزیده و جوان بود؛ از مدلهایی که برای مقاومت آموزش دیدهاند؛ موهای موجدارش روی پیشونیاش چسبیده بود و خون خشکشده روی لبش ترک خورده بود.
یک بریدگی عمیق کنار چشم سبز درخشندهاش بود و با هر نفس معلوم بود درد میکشه، اما هنوز غرور داشت.
دور صندلی چند سرباز با ماسکهای تمامصورت مشکی ایستاده بودن؛ یکیشون باتوم الکتریکی داشت. دیگری سرنگی با مایع سبزرنگ و سرباز دیگهای دوربین ثبت بازجویی را کنترل میکرد.
یکی از سربازها با باتوم الکتریکی سرش رو تکون داد و گفت:
- اعتراف میکنم که خوب ما رو پیچوندی.
سربازی که سرنگ سبزرنگ دستش بود پوزخندی زد:
- خوشمون نمیاد کسی ما رو بپیچونه.
جوان که هنوز به صندلی بسته شده بود یه خندهی کوتاه و خشک کرد.
- به چی میخندی؟
یکی از سربازها با تعجب پرسید و جوان لبخند کجی زد:
- میدونین ریخت من وقتی با شما کار میکردم شبیه ریخت شما شده بود ولی خب، شما کلا بدریخت و بدقیافهاین.
سربازها کمی خشکشون زد، اما قبل از اینکه چیزی بگن یک مرد جوونتر نزدیک شد؛ روپوش سفید داشت و موهاش بهم ریخته و نگاهش دقیق و سرد بود.
- وقتشه واکسنش رو بزنم.
مرد سرنگی برداشت و روی بازوی جوان تزریق کرد. جوان در حالی که هنوز لبخند روی لبش بود گفت:
- آرکادین! بابا دمتون گرم شنیدم با همین جلوی هیولاهای جدیدتون زنده میمونین و واقعا مفیده.
ویکتور قدمی جلو رفت و دستکش آهنیاش جرقهای کوتاه ایجاد کرد.
- اینطور اینطور فکر میکنی؟
یه لحظه مکث کرد، بعد ادامه داد:
- باید بگم حق با توعه مفید؛ آرکادین خیلی مفیده ولی این یکی یه عیب خیلی خیلی کوچیک داره؛ عیبش اینه که ژنش دستکاری شده و یه مادهی دیگه هم داخلشه که خیلی خطرناکه.
سربازی که دوربین رو کنترل میکرد، به جوان گفت:
- به دوربین نگاه کن و لبخند بزن؛ میخوام کل دنیا بازجویی خفن ما رو ببینن.
جوان سرش رو کج کرد، چشمهای سبز خسته و پر از نفرتش برق زد و گفت:
- همش همین؟ ادا اطوارم بلدما.
کرکرهی فلزی پشت سر سرباز کناریش با صدای خشخش و سنگینی بالا رفت؛ هوای سرد و نمور از اتاق پشتی بیرون پاشید و دو هیولای عظیمالجثه نمایان شدن.
بدنشون مثل ترکیبی از گوریل و انسان جهشیافته بود؛ عضلاتی متورم، پوست قرمز و ترکخورده و بخارآلود داشتند.
چندین زخم نیمهبسته که زیرش چیزهایی تکون میخورد هم روی قفسهی سینهشون وجود داشت. چشمهای فرو رفته و بیرنگ و دندانهایی که از دهانی آویزون بود که انگار برای کندن ساخته شده بود نه جویدن.
زنجیرهای ضخیم فولادیشون کشیده شد و صدای فلز توی اتاق پیچید. هر دو هیولا مستقیم به جوان زل زده بودند؛ بدون پلک و بدون وقفه، مثل حیوانی که قربانیاش را انتخاب کرده بود. ویکتور آروم جلو رفت و نور قرمز روی عینک دوچشمیاش منعکس شد.
- خیلی کنجکاو و علاقهمند بودی ببینی هیولاهای من چطوری کار میکنند.
سرش آهسته خم شد و سایهاش روی زمین کش اومد و لرزید:
- حالا عملکردشون رو از نزدیک میبینی.
جوان لبخند تلخی زد، اما در چشمهاش چیزی مثل خون خشکشده موج میزد:
- بیصبرانه منتظرم.
یک سرباز با تبلت بزرگ جلو اومد. تعدادی عکس روی صفحه ظاهر شد؛ تصاویر واضح از خود جوان در حالی که شب قبل داشت با چند نفر تو گوشههای مختلف شهر نورته د سانتاندر حرف میزد.
سرباز با لحنی خشن و زمخت غرید:
- دیشب با آدمهای زیادی حرف زدی؛ کدوم یکیشون همدستت همدستت بودن؟
