باید رویِ در و دیوارِ تنهایی ام دُرُشت بنویسم؛
سراغم را نگیرید، صدایم نزنید، تکانم ندهید که دیوانگی ام را خیلی سخت خوابانده ام.
و رهایم کنید که یادش را با خَروارها قرص و دریادریا اشک آرام کرده ام.
من به فراموش کردن و از یادِ همه رفتن نیاز دارم.
و من را از یاد ببرید.