معرفی معرفی ساز‌ها

[آناشید]

معرفی سازهای موسیقی ایرانی​

آشنایی با ساز ترومپت​

ترومپت، سازی است قديمی که نوع فلزی آن را می توان در سال های ٥٧٠ قبل از ميلاد نزد سپاهيان روم جست وجو کرد.
این ساز از خانواده ی سازهای بادی برنجی بوده که می تواند زیرترین صدا را در بین سازهای این خانواده تولید کند. از نظر ظاهر بسیار شبیه به کورنت است. فرق آن با کورنت در لوله آن است که در بیشتر طول خود قطری یکسان دارد. اولين پيشرفت رضايتبخش در سال ١٨١٠ با اضافه کردن کليد روی سازهای برنجی، از جمله ترومپت، توسط هَليدِی (Halliday) حاصل شد و اين اختراع به نام او ثبت گرديد. در حدود سال چندين لوله ی اضافه برای ترومپت و سازهای برنجی ديگر ساخته شدند که با قرار دادن هر کدام از آن ها صدای هارمونيک ها نيز تغيير کرد. بالاخره در سال ١٨٣٩ نوع ديگری از اين ساز، در اندازه و صدادهی های مختلف توسط آدولف ساکس ساخته شد و او کليدهای چهارم و حتی پنجم را نيز به بعضی از اين سازها اضافه کرد که به نام ساکسهورن معرفی شد. لوله ترومپت به شکل مخروطی ‌بوده که به دهانه‌ای ناقوسی شکل منتهی می‌شود لوله این ساز تا سده ۱۵ به شکل مستقیم ساخته می‌شد و از آن به بعد به شکل منحنی ساخته می‌شود. نوع ابتدایی تر ترومپت را از چوب خیزران و بعدها از شاخ حیوانات ساخته‌اند و در شکارگاه‌ها و هنگامه نبرد به صدا در می‌آوردند. نوع فلزی آن را یونانیان ابتدا ساختند البته بعدها در اروپا دنر نخستین ترومپت فلزی را ساخت.
به دليل فقدان تکنيک پيشرفته در اين ساز، برخی آهنگسازان کلاسيک رغبت زيادی به استفاده از اين ساز نداشتند. در حال حاضر پرمصرف ترين ترومپتی که در ارکستر سمفونيک استفاده می شود، ترومپت سی بمل بم است که از لحاظ صدای پُر و نرم، بر ديگر انواع اين ساز برتری دارد. ترومپت در انواع موسیقی‌های امروزی مانند موسیقی کلاسیک، موسیقی جاز، موسیقی پاپ بکار می‌رود

 

[آناشید]

آشنایی با ساز ویولا (ویولن آلتو)​

(ویولا ) یا آلتو یا ویولن آلتو سازی زهی و آرشه‌ای است از خانواده ویولن. ویولن آلتو همانند ویولن نواخته می‌شود ولی چون در پردهٔ پایین تری می‌نوازد بزرگتر است، زه‌های آن ضخیم ترند و آرشه آن سنگین تر است.
ویولا صدای منطقه متوسط سازهای این خانواده را می‌دهد: از ویولن بم‌تر و از ویولن‌سل زیرتر. از نظر شکل ظاهری مثل ویولن ولی کمی بزرگ‌تر است. چهار سیم ویولا مانند ویولن با فاصلهٔ پنجم درست با هم کوک می‌شوند. زیرترین سیم نت لا با بسامد ۴۴۰ هرتز است که به فاصلهٔ ششم بزرگ بالای نت دوی وسط پیانو است.
طول ویولا حدود ۵ سانتی متر بیشتر از ویلن است و به همین سبب وسعت صوتی ان بم تر است.
کوک سیم‌های این ساز به ترتیب از زیر به بم عبارت است از: لا (سیم اول) ر (سیم دوم) سل (سیم سوم) دو (سیم چهارم(
سیم‌های ویولا نسبت به سیم‌های ویلن یک فاصله پنجم درست بم تر کوک می‌شوند.
نت این ساز را با کلید دوخط سوم می‌نویسند. دامنه پرده نرمال از دو زیر تا دو میانی است که تا حدود سه اکتاو گسترش دارد. در یک ارکستر نوازندگان ویولا معمولاً جلوی رهبر می‌نشینند و تُن آن را می‌توان از ویلن‌ها تشخیص داد زیرا اغلب ملایمتر هستند. تا چندی پیش ویلن آلتو را سیندرلای خانواده ارکستر تلقی می‌کردند و ساز سولو به شمار نمی‌آمد.

 

[آناشید]

آشنایی با ساز کنترباس​

کُنترباس (به فرانسوی: contrebasse)بزرگ‌ترین و بم‌ترین ساز زهی آرشه‌ای است که یا به وسیلهٔ آرشه، و یا از طریق زخمه زدن (پیتزیکاتو) نواخته می‌شود. امروزه این ساز در موسیقی کلاسیک غربی در دستهٔ سازهای زهی نقش مهمی را در ارکستر ایفا می‌کند. کنترباس نه‌تنها در موسیقی کلاسیک غربی، بلکه در دیگر سبک‌های موسیقی مانند جاز، بلوز و راک اند رول کاربرد دارد.
بزرگ‌ترین ساز خانوادهٔ زهی – آرشه‌ای‌ها محسوب می‌شود. دارای بم‌ترین گسترهٔ صوتی در خانوادهٔ زهی – آرشه‌ای‌ها به‌شمار می‌رود. کوک سیم‌های این ساز به ترتیب از زیر به بم عبارت است از: سُل (سیم اول)، رِ (سیم دوم)، لا (سیم سوم)، و می (سیم چهارم). سیم‌های کنترباس برعکس سیم‌های ویلنکوک می‌شوند. این ساز یک اکتاو بم‌تر از نت نوشته‌شده صدا می‌دهد. نت این ساز را با کلید فا خط چهارم می‌نویسند.
این ساز دارای ۴ سیم است، اما نمونه‌های ۵سیمهٔ این ساز نیز وجود دارد. (کنترباس‌های ۵سیمه قادرند ۴ نت بم‌تر از کنترباس‌های ۴سیمه اجرا کنند) سیم‌های کنترباس با فاصلهٔ چهارم درست کوک می‌شوند. اولین سیم کنترباس زیرترین کوک را دارد.
از کنترباس به عنوان تنها ساز مدرن خانوادهٔ ویولا دا گامبا نام برده می‌شود؛ خانواده‌ای که اصلیت اروپایی دارد و در قرن پانزدهم میلادی پدید آمد. به همین خاطر می‌توانیم به این ساز «ویول‌بیس» نیز بگوییم. با این حال، این مسئله که آیا کنترباس مستقیماً از خانوادهٔ ویولا دا گامبا است یا نه، به طور کامل به جواب نرسیده‌است.
تا قبل از سدهٔ بیستم میلادی بسیاری از کنترباس‌ها تنها سه سیم داشتند؛ در مقابلِ سازهای معمول خانوادهٔ ویولا دا گامبا که پنج یا شش سیم داشتند، و یا سازهای خانوادهٔ ویولون که چهار سیم داشتند.
پال برن، در کتاب تاریخی از کنترباس، با اشاره به چندین منبع می‌گوید کنترباس به عنوان یک بیس حقیقی در خانوادهٔ ویولون ریشه دارد. وی توضیح می‌دهد، در صورتی که شکل ظاهری کنترباس به خانوادهٔ ویولا دا گامبا شبیه می‌باشد، اما ساختمان داخلی‌اش تقریباً با سازهای خانوادهٔ ویولون برابری می‌کند، و با ساختمان داخلی ویولاها بسیار متفاوت است.
برای نواختن کنترباس دو مدل آرشه توسط نوازندگان این ساز استفاده می‌شود: ۱- آرشهٔ آلمانی، ۲-آرشهٔ فرانسوی. از نظر ساختمان آرشه، در آرشهٔ فرانسوی، فاصلهٔ بین فراگ آرشه و چوب کمتر از آرشهٔ آلمانی است. (آرشهٔ فرانسوی شبیه به آرشهٔ دیگر سازهای زهی می‌باشد). هرکدام از این دو نوع آرشه دارای تکنیک نوازندگی متفاوت‌اند.

 

[آناشید]

آشنایی با ساز تام تام​

تام-تام یک آلت موسیقی کوبه‌ای است که از آن در ارکستر موسیقی کلاسیک استفاده می‌شود. نام این ساز در زبان چینی آن ;Gong که به معنای سنجیاست که به وسیله یک چکش به صدا در می‌آید. این ساز در اواخر قرن بیستم به ارکستر موسیقی غربی وارد شد.

آشنایی با ساز ویولن​

ویولن ساز زهی و آرشه‌ای است. این ساز کوچک‌ترین عضو سازهای زهی-آرشه‌ای است.
برای نواختن معمولاً روی شانه چپ قرار می‌گیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته می‌شود.
کوک سیم‌های ویولن از زیر به بم به ترتیب: می (سیم اول)، لا (سیم دوم)، ر (سیم سوم)، سل (سیم چهارم).
اصوات سیم‌های مجاور نسبت به‌یکدیگر فاصله پنجم درست را تشکیل می‌دهند. در این وسعت صدا ویولن قادر است تمام فواصل کروماتیک و کوچک‌تر از آن را اجرا نماید.
تاریخچه ویولن در اروپا به قرن ۹ میلادی باز می‌گردد. بسیاری معتقدند که ویولن نمونه تکمیل شده ساز رباب است. رباب سازی است که بعدها وقتی به اروپا آورده شد و تغییراتی در آن به‌وجود آمد به نام ربک در اروپا شهرت گرفت. برخی بر این باورند که ساز ویلن متعلق به یک امپراطوری هند در حدود ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد بوده است و برخی دیگر ریشه آن را در آفریقا و حتی کشورهای عربی می‌دانند.
فرم‌های اولیه دارای سوراخی بودند که بر روی ساز قرار داشت اما بعدها این سوراخ از بدنه سازها حذف شدند و این ساز با چهار سیم سرآغاز ساز ویلن تکامل یافته در سال‌های آینده شد. در اروپا از قرن ۱۱ به بعد ساز ویلن به صورت تکامل یافته دیده می‌شود.
از اولین سازندگان ویولن می‌توان به گاسپارو برتولونی ایتالیایی نام برد، که در برخی موارد وی را مخترع این ساز می‌دانند. از شاگردان مشهور گاسپارو برتولونی آندره آماتی بود که او هم بهترین سازنده ویولن در سطح جهان یعنی آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را پرورش داد. تا کنون کسی در جهان پیدا نشده که نه تنها بتواند هنر او را تکمیل نماید بلکه قادر نبوده ویولنی بسازد که از حیث زیبایی و صوت بتواند با ویولن‌های آنتونیو استرادیواریوس برابری نماید.
تاکنون بیش از سه سده از اختراع اولین نمونه ویولن توسط گاسپارو برتولونی می‌گذرد و در این مدت با وجودی که کشفیات جدیدی در علوم فیزیک و شیمی نموده‌اند نه تنها نتوانسته‌اند در ساختمان ویولن تغییری بدهند بلکه از رموز کار سازندگان قدیم نیز چیزی درک نکرده‌اند.
وصف شخصیت، جنس صدایی و پاسخ سیم ها به واسطه صفت ها و اصطلاحات توصیفی بیان میشود و به گونه ای دریافت شخصی است. با این وجود برخی خواص صدایی سیم زه عبارت اند از: صدای پر طنین، نافذ، صادق و گرم با فرکانس های فرعی ساده (simple overtones)، پاسخ دهی محدودتر و کشش بالاتر (نسبت به سیم های مرکب مصنوعی). در اجرای اصیل آثار باروک معمولاً از سیم زه (و همچنین ویلن باروک) استفاده می شود.
از مشکلات سیم های زه میتوان به مواردی مختصر اشاره کرد: 1- سیم زه نو برای دست یابی به کوک ثابت، به زمان زیادی نیاز دارد. 2- در اثر تغییر دما یا رطوبت هوای محیط واکنش سریع دارد، که نتیجه آن نوسان دایمی در کوک ساز است. 3- این سیم ها از روده(بافت بیولوژیکی) تشکیل شده اند و با گذر زمان رطوبت و چربی طبیعی موجود در خود را رفته رفته از دست می دهد. که بایستی این فقدان را با روغن مخصوص سیم های زه جبران کرد.
نقش این ساز چه در ارکستر بزرگ چه به طور جمعی و انفرادی بسیار پر اهمیت است. وجهه جهانی ویولن را می‌توان در سازگاری آن با فرهنگ‌های مختلف و حضور این ساز در موسیقی ملل مختلف دید.
محل قرار گرفتن ویلن بر روی سطح شانه و در نزدیکی گردن نوازنده‌است.
نوازنده ویولن با قرار دادن انگشتان دست چپ و فشار و جابجایی انگشتان، طول سیم‌ها را تغییر می‌دهد که باعث ایجاد نت‌های متفاوت می‌گردد. ویولن پرده بندی ندارد و نوازنده در اثر آموزش و تربیت شنوایی قادر به تشخیص نت‌های مختلف می‌گردد. درباره نوازندگان مبتدی گاهی، ویولن توسط نوارهای چسبی نازک، پرده بندی می‌گردد که با یادگیری فراگیر، برداشته می‌شود.
مانند بسیاری از سازهای موسیقی کلاسیک ویولن نیز برای موسیقی محلی در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت. در اواخر دورهرنسانس بهبود فراوانی در شدت صدا، چابکی ساز و رنگ صدای ویولن بویژه در ایتالیا ایجاد شد، تا جایی که نه تنها در موسیقی کلاسیک بلکه در موسیقی‌های محلی نیز بسیار مورد توجه نوازندگان قرار گرفت.
در موسیقی‌شناسی قومی، ویولن بصورت گسترده در اروپا، آسیا وآمریکا مشاهده شده است.

 

[آناشید]

آشنایی با ساز هارپ​

چنگ یا هارپ گونه‌ای ساز زهی باستانی است. در کنار ساز رود (بربت) از مشهورترین سازهای ایران باستان به شمار می‌آمده است. در ادبیات پارسی بسیار از این ساز یاد شده است و سیارهٔ زهره را چنگ‌زن دانسته‌اند. در مُهری گِلین که در بین سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ میلادی توسط دو باستان شناس از دانشگاه شیکاگو به نام‌های پیناس دلوگاس(pinhas delougaz) و هلن کانتور(Helene Kantor) در تپه چغامیش خوزستان یافته شد و مربوط به هزارهٔ چهارم قبل از میلاد و دوران ایلامیان می‌باشد یک نوازندهٔ چنگ منحنی را نشان می‌دهد. این چنگ ۶ رشته دارد.
انواع ساز چنگ در قرن‌های مختلف در ایران یافت شده است از جمله چنگ منحنی مربوط به قرن هفتم هجری قمری از صفی‌الدین عبدالمؤمن اُرُمَوی (ارومیه‌ای). تصویر چنگ در تمام آثار باستانی ایران از دوران هخامنشیان گرفته تا سلوکیان دیده می‌شود.
ساز چنگ در ایران دارای چهار رشته سیم بوده است که در دورهٔ ساسانیان به ۱۱ رشته می‌رسد و در دوران اسلامی تا ۳۵ رشته هم می‌رسد. پیدایش چنگ از پیدایش کمان نشأت گرفته است، در اثر تیراندازی زه مرتعش می‌شد و صدای کمی به گوش می‌رسید. چنگ‌های اولیه شبیه کمانی از نی و چوب بوده که زهی میان آن کشیده شده است.
انواع ساز چنگ یا هارپ به چهار دستهٔ کلی چنگ ارکستری، چنگ سنتی، چنگ باستانی و چنگ تزیینی تقسیم می‌شود که خود از لحاظ شکل ظاهری به ۱۷ نوع الگو و فرم چنگ تقسیم می‌شود از جمله چنگ زاویه‌دار، چنگ منحنی، چنگ ون و چنگ کندوگ و چنگ ون کنار ساسانی و چنگ لیر (چنگی در یونان که به شکل U است) می‌شود یاد کرد.
ساز چنگ به عنوان قدیمی‌ترین ساز سیمی جهان مربوط به شش‌هزار سال پیش در خوزستان ایران یافت شده است. در ایران، تعداد چنگ‌نوازان در حال افزایش است و به اجرای برنامه و کنسرت می‌پردازند. عبدالعلی باقری نژاد، احیاگر چنگ ایرانی به گفتهٔ خودش تنها خانوادهٔ چنگ‌نواز ایرانی است که به صورت گروهی برنامه اجرا می‌کند. هم‌اکنون ده‌ها هنرجوی چنگ‌نواز دارد.
گرچه اروپاییان مدعی ابداع چنگ‌های پدالی هستند و ادعا می‌کنند این چنگ‌ها در قرن ۱۸ میلادی در آلمان پایه‌گذاری شده اما همین چنگ‌ها نیز بر اساس چنگ‌های زاویه‌دار شرقی ساخته شده است.

• چنگ، سازی رشته‌ای است که با انگشت نواخته می‌شود که تکنیک نوازندگی در جهان هشت‌انگشتی است اما تکنیک نوازندگی در ایران طبق اطلاعات استخراج‌شده از مستندات باستانی، ده‌انگشتی است.

ساز چنگ غالباً از چوب‌های گردو و افرا ساخته می‌شود. چنگ‌های بزرگ را در ایران اشتباهاً «هارپ» می‌گویند در حالی که در جهان به هر نمونه از چنگ، هارپ می‌گویند. قیمت چنگ‌ها از ۱۱ میلیون تومان تا مدل‌های پدالی که قیمت آن به ۷۰ میلیون تا ۴ میلیارد تومان می‌رسد، متغیر است این گرانی قیمت به خاطر ساختمان پیچیده و ساختن دشوار آن است.
آخرین چنگ‌نواز ایرانی در دوران صفویه به نام «سلطان محمد چنگی» بوده است. فرزانه نوایی از چنگ‌نوازان پیشین ایران بود که در ۱۳۸۳ در گذشت. اکنون فتانه شاهین در حال تدریس این ساز می‌باشد. وی از پایه‌گذاران احیای چنگ در ایران می‌باشند. به‌تازگی کوشش‌هایی در راستای بازسازی این ساز صورت گرفته است. عبدالعلی باقری‌نژاد، مجید ناظم‌پور، سیامک مهرداد، حامد صغیری وعبدالله عباسی در ایران و فکرت کاراکایا (Fikret Karakaya) در ترکیه، نمونه‌هایی از این ساز است.

 

[آناشید]

آشنایی با ساز زایلوفون​

زیلوفون سازی موسیقایی است از خانواده سازهای کوبه‌ای و احتمالاً با ریشهٔ اندونزییایی. معنای «زیلوفون» در زبان یونانی «آوای چوبی» است. این ساز دارای قطعه‌هایی چوبی با طول‌های مختلف است که نت‌های گوناگون را اجرا می‌کنند.

آشنایی با ساز ویبرافون​

ویبرافون سازی است از خانواده سازهای کوبه‌ای.
شکل ویبرافون شبیه به سازهای زیلوفون و ماریمبا است با این تفاوت که قطعه‌های آن از جنس آلومینیوم هستند. این قطعه‌ها طول‌های متفاوت دارند و به همین دلیل نت‌های گوناگون را اجرا می‌کنند. ویبرافون می‌تواند مانند پیانو دارای پدال باشد.

 

[آناشید]

آشنایی با ساز ترومبون​

ترومبون یکی از سازهای بادی مسی یا برنجی است.
نام ترومبون از ایتالیائی می‌آید و به معنی «ترومپت بزرگ» است. ترومبون از دوره رنسانس در موسیقی مذهبی کلیساها بکار می‌رفت ولی در آثارارکستری چندان رایج نبود. بتهوون با استفاده از این ساز در موومان آخر سمفونی پنجم خود آن را رایج کرد و بسیاری از آهنگسازان بعد از او به ترومبون نقشی در آثار خود دادند.ترومبون در موسیقی جاز هم بسیار بکار رفته است. از نوازندگان مشهور ترومبون جاز می‌توان از گلن میلر، جی جی جانسون، کی وایندینگ و تامی دورسی نام برد.
از نظر ظاهری با لوله کشوئی آن شناخته می‌شود. ترومبون‌های رایج عملاً ترومپت‌های آلتو و باس هستند.اکثر سازهای این خانواده انتقالی محسوب می‌شوند.
رایج‌ترین نوع ترومبون ” ترومبون تنور است که جز سازهای انتقالی نمی‌باشد.
نت نویسی ترومبون تنور را با کلید دو خط چهارم و ترومبون باس را با کلید فا خط چهارم می‌نویسند

 

[آناشید]

آشنایی با ساز هورن​

کُر یا هورن یا فرنچ هورن نام‌های سازی است از خانواده سازهای بادی برنجی. این ساز در سال ۱۶۵۰ میلادی در فرانسه از روی شیپور شکارساخته شد. به‌همین دلیل در کشورهای انگلیسی زبان به فرنچ هورن (شیپور فرانسوی) معروف است، اگر چه بیشتر نوازندگان آن را فقط هورن می‌نامند. خود فرانسوی‌ها به آن کُر می‌گویند.

• این ساز از لوله‌ای نسبتاً طولانی درست می‌شود که برای سادگی دست گرفتن و نواختن آن را به صورت مارپیچ خم می‌کنند.

کلیدهائی برای کوتاه و بلند کردن طول لوله نیز روی آن نصب شده‌است. زیری و بمی نت ها در این ساز توسط فشار هوایی که وارد دهانه شده و کلید ها که به دریچه ها و لوله ها متصل هستند،ایجاد می شود. همچنین این زیری و بمی نت ها را میتوان با قرار دادن دست بر روی بخش زنگ مانند ساز تنظیم کرد.
قطر لوله این ساز مانند کورنت یا ساکسوفون به‌تدریج گشاد می‌شود، یعنی لوله آن در نزدیک دهنی باریک است و به طرف انتهای ساز گشادتر می‌شود.

• جز ساز های انتقالی محسوب می شود .

رایج ترین نوع هورن ” هورن فا می باشد که یک پنجم درست (3/5پرده) بم تر از نت نوشته صده صدا می دهد .
نت این ساز را با کلید فا حط چهارم (اصوات منطقه بم این ساز) و کلید سل (اصوات منطقه زیر این ساز) می نویسند

 

[آناشید]

آشنایی با ساز کلارینت باس​

کلارینت باس به انگلیسی: bass clarinet) نام سازی بادی در موسیقی است که دارای قمیش زبانه ساده، صدای بم و لولهٔ صاف است. این ساز در در ارکستر سمفونیک به عنوان ساز بم‌خوان کاربرد وسیعی دارد.
کلارینت باس جز ساز های بادی چوبی تک زبانه می باشد .
برخی ویژگی های این ساز :

• این ساز جز ساز های انتقالی می باشد .
• کلارینت باس یک اکتاو بم تر از کلارینت صدا می دهد .
• نت نویسی این ساز با کلید سل می باشد.

برخی از کلارینت باس های رایج :

• کلارینت باس سی بمل : یک نهم بزرگ بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد .
• کلارینت باس لا : یک دهم کوچک تر بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد.
• کلارینت باس در نیمهٔ دوم قرن هجدهم میلادی اختراع شد و در ارکسترها مورد استفاده قرار می‌گرفت.

پس از به کارفتن در گروه‌های موسیقی به صورت عضو جانشین سازهای بم دیگر در دهه ۱۹۲۰ و به کارگیری به عنوان ساز سولو در گروه‌های موسیقی در دهه ۱۹۵۰، امروزه کاربردی برجسته‌تر از پیش دارد

 

[آناشید]

کلارینت​

کلارینت یکی از سازهای بادی قمیشی است که انواع حرفه‌ای‌اش معمولاً از چوب سیاه آفریقایی ساخته می‌شود.
کلارینت انواع زیادی دارد که روی‌هم آنها را «خانواده کلارینت» می‌خوانند. معمولاً منظور از کلارینت نوع سوپرانوی آن است.
نوعی کلارینت که توانایی تولید فاصله‌های موسیقی شرقی را دارد به قره‌نی معروف است.
برخی از ویژگی های کلارینت (قره نی):
این ساز جز ساز های انتقالی می باشد .
نت این ساز را با کلید سل می نویسند .
برخی از کلارینت های رایج :

• کلارینت دو : انتقالی نمی‌باشد .
• کلارینت سی بمل (رایج ترین نوع کلارینت) : یک فاصله ی دوم بزرگ بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد
• کلارینت لا : یک فاصله ی سوم کوچک بم تر از نت نوشته شده صدا می دهد.
• کلارینت می بمل (کلارینت کوچک) : یک فاصله ی سوم کوچک زیرتر از نت نوشته شده صدا می دهد.