شعر ●○•دانه برف سپید•○●

[......!]

صدای تورا

درتنهایی شب

می شنوم

دردرون ام

فریاددردهای ات

ازهراس

مرابه انزوا می کشاند

باز"تنها

بااوازتو

قلب ام به طپش می اید

دوباره بخوان

که فریادم را

فریاد رسی نیست

درقریه من ...​

علی مهیار

 

[......!]

ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره در چشم جویباران


آیینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل
لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران


بازا که در هوایت خاموشی جنونم
فریاد ها برانگیخت از سنگ کوه ساران


ای جویبار جاری ! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران


گفتی: به روزگاران مهری نشسته گفتم
بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران


بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران


پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران


وین نغمه ی محبت بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران
​

شفیعی کدکنی​

 

[......!]

هیچ میدانی چرا چون موج

در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم؟

_زان که بر این پرده ی تاریک،


این خاموشی نزدیک،


آنچه می خواهم نمی بینم،

و آنچه می بینم نمی خواهم.

​

شفیعی کدکنی

 

[......!]

خلوتی داریم و حالی با خیال خویشتن

گر گذاردمان فلک حالی به حال خویشتن

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست

عالمی داریم در کنج ملال خویشتن
سایه‌

​

شهریار

 

[......!]

شمعی فروخت چهره که پروانه‌ی تو بود

عقلی درید پرده که دیوانه‌ی تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله‌هاست

خود جرعه نوش گردش پیمانه‌ی تو بود
​

شهریار​

 

[......!]

پوستینی کهنه دارم من

یادگاری ژنده پیر از روزگارانی غبار آلود

سالخوردی جاودان مانند

مانده میراث از نیاکانم مرا ، این روزگار آلود

جز

پدرم آیا کسی را می شناسم؟

​

مهدی اخوان ثالث

 

[......!]

همان رنگ و همان روی

همان برگ و همان بار

همان خنده ی خاموش در او خفته بسی راز

همان شرم و همان ناز

همان برگ سپید به مثل ژاله ی ژاله به

مثل اشک نگونسا

​

مهدی اخوان ثالث​

 

[......!]

شب آمد ، سیاهی جهان را گرفت
غم تو ، گریبانِ جان را گرفت

بیا ای درخشنده مهتاب من
که عشق تو بُرد از سرم خواب من

رهایم مکن در غمِ بی کسی
کنم ناله ، شاید به دادم رسی

​

مهدی سهیلی

 

[......!]

مادر! مرا ببخش .

فرزند خشمگين و خطا كار خويش را

مادر! حلال كن كه سرا پا نامت است

با چشم اشكبار، ز پيشم چو ميروي

سر تا بپاي من

غرق ملامت است.


​

مهدی سهیلی​

 

[......!]

چرا تا شکفتم

چرا تا تو را داغ بودم ، نگفتم

چرا بی هوا سرد شد باد

چرا از ذهن
حرفهای من
افتاد
​

قیصر امین پور