شعر اشعار منور

[مَـهـوا]

تو خود شعری و چون سحر و پری افسانه را مانی
به افسون کدامین شعر در دام من افتادی

گر از یادم رود عالم تو از یادم نخواهی رفت
به شرط آن که گه گاهی تو هم از من کنی یادی

******

 

[مَـهـوا]

از همه سوی جهان جلوه او می بینم
جلوه اوست جهان کز همه سو می بینم

چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل
چهره اوست که با دیده او می بینم

تا که در دیده من کون و مکان آینه گشت
هم در آن آینه آن آینه رو می بینم

******

 

[مَـهـوا]

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد
تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها
که وصال هم بلای شب انتظار دارد

 

[مَـهـوا]

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج
حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

******

 

[مَـهـوا]

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت
آه از آیینه که تصویر تو را قاب گرفت
خواستم نوح شوم، موج غمت غرقم کرد
کشتی‌ ام را شب طوفانی گرداب گرفت

 

[مَـهـوا]

به خداحافظیِ تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه‌ای بند نشد

 

[مَـهـوا]

گوشه ی چشم بگردان و مقدر گردان
ما که هستیم در این دایره ی سرگردان؟

 

[مَـهـوا]

عشق رازی ست که تنها به خدا باید گفت
چه سخن ها که خدا با من تنها دارد

 

[مَـهـوا]

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست
چون رود بگذر از همه سنگ ریزه ها

******

 

[مَـهـوا]

چشم انتظار حادثه ای ناگهان مباش
با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر