عصر بود، آفتاب نرم افتاده بود روی پشت‌بام‌های گلی. کوچه‌ها تنگ بودند، ولی یک جور وسعت عجیبی در دلشان ( دلشان) داشتند، شاید چون صداهایی درونشان (درونشان) می‌پیچید که مال قرنِ ما نبود. داشتم آهسته قدم می‌زدم. نه برای رسیدن، برای دیدن. درِ یکی از خانه‌ها باز بود. زنی مسن با روسری گلدار و چشمانی که انگار سال‌ها خاطره دیده بودند داشت نون می‌پخت. چشمش که به من افتاد، لبخند زد:
- تازه‌واردی؟!
اندکی مکث کردم. بعد لبخند زدم و گفتم:
- آره. برای نقاشی اومدیم. چند روزی مهمونتونیم.
زن سری تکان داد:
- نقاشی خوبه. می‌مونه. صدا میره، (میره) رنگ می‌مونه.
چیزی نگفتم. ولی این جمله نشست جایی در عمق دلم. چند قدم بعد، صدای توپ شنیدم. سه دختر بچه داشتند بازی می‌کردند. یکی‌شان با موهای کوتاه‌تر از بقیه، توپ را با قدرت پرت کرد. شبیه خودم بود. شبیه دختری که همیشه دلش می‌خواست بلندتر بدود، محکم‌تر بزند، آزادتر باشد. ایستادم و فقط نگاهشان کردم. انگار در آن لحظه، یک تکه‌ی جا مانده از کودکی‌‌ام را پیدا کرده بودم. بعد برگشتم سمت اقامتگاه. آسمان داشت کم‌کم غروب می‌کرد. صدای اذان از دور می‌رسید. دلم گرفته نبود. اما پُر هم نه. یک حالت خاصی بود، شبیه خاکی که تازه باران خورده، نه گل شده، نه خشک، فقط آماده است برای چیزی که باید بشود. اقامتگاه یک خانه ی بزرگ و قدیمی بود، با اتاق‌های ساده و دیوارهای ترک‌خورده. چند پتوی نازک، یک چراغ نفتی گوشه اتاق، و بوی خاک کهنه‌ی فرش‌ها. همه خسته بودند. ولی خستگی‌شان از آنهایی نبود که آدم‌را ( آدم را)بی‌حرف کند. بعد از صرف شام محلی که پیرزن مهربان روستا برایمان ( برایمان)آورد، نشسته بودیم کنار هم. صدای شب از پشت پنجره‌ها می‌اومد. (می‌آمد) جیرجیرک، باد، و گاهی صدای بع‌بع دورِ گوسفند. یکی از پسرها به نام سهیل گفت:
- حس می‌کنید اینجا انگار یه چیز تو آدمو زنده می‌کنه؟ نه از اون زنده بودن‌های شهری که یه چیز خامن، واقعی.
دخترک موفرفری مینا نام خندید:
- من امروز حس کردم انگار دارم تو یه خواب راه میرم. (میرم) ولی از اون خواب‌هایی که بیدارشی، دلت می‌خواد دوباره بخوابی.
همه خندیدند. ساحل پرسید:
- روجا، تو چی؟! چه‌طوری بود روز اول برات؟!
همه ساکت شدند. نگاه‌ها آمد سمت من. کمی مکث کردم. بعد آروم گفتم:
- انگار چیزایی (چیزهایی)رو دیدم که همیشه باهام بودن، ولی من حواسم نبود. یه دختر بچه. یه درخت خشک. یه لبخند بی‌دلیل.همه‌شون چیزی داشتن که نمی‌تونم بگم چی.
سهیل گفت:
- شاید همینا قراره نقاشی بشن.
مینا گفت:
- نه، شاید روجا خودش قراره کشیده بشه. شاید این سفر نقاشیه، ولی بومش خود ماییم.
لبخند زدم و هیچی نگفتم. فقط حس کردم آن شب، یک لایه‌ی نازکِ دیگر از چیزی که بین من و خودم بود افتاد. همه خوابیده بودند، درحالی که من خوابم نمی‌برد. تنهایی صدای که می‌آمد صدای نفس‌ها، صدای شب و صدای درونم بود. آخر سر پلک‌هایم سنگین شدند.
—–
کوچه‌ای خاکی بود. نه روز، نه شب. نوری مثل مه روی همه‌چیز پاشیده بود. من بچه بودم، یا شاید نبودم. تنم کوچک بود ولی قدم‌هایم محکم. می‌دویدم. پابرهنه، با پیراهنی که خاکی شده بود. موهایم کوتاه بود، همانطور که دوست داشتم. از یک پیچ که رد شدم، به میدانی رسیدم که یک درخت میانش بود. درختی بی‌برگ که بر شاخه‌اش تابی آویزان بود. روی تاب، دختری نشسته بود. با موهایی بافته، دامن بلند گلدار، که پاهایش به زمین نمی‌رسید. ایستادم. او هم نگاهم کرد. چشم‌هایش شبیه چشم‌های خودم بود ولی آرام‌تر. گفت:
- بالاخره برگشتی؟!
ل*ب باز کردم، ولی صدایی نیامد. فقط دلم ریخت. او ادامه داد:
- هیچ‌کس از خودش نمی‌تونه فرار کنه. حتی اگه اسمش رو عوض کنه، حتی اگه لباسش رو، صداش رو، نگاهش رو.
خواستم بروم سمتش، ولی خاک زیر پایم سست شد و من افتادم در یک تاریکی نرم، که انگار صدا نداشت ولی پر از حرف بود.
——
با صدای خروس بیدار شدم. آفتاب هنوز کامل بالا نیامده بود. در جایم نشستم. دست‌هام سرد بودند، ولی قلبم گرم بود. خواب دیشبم را یادم بود. جزئیاتش محو شده بودند، اما آن جمله‌ی آخر، هنوز توی گوشم بود. لباس پوشیدم و رفتم بیرون. هوا هنوز بوی نم و خاک داشت. بچه‌ها کم‌کم بیدار شدند. در حالی که زیر ل*ب می‌گفتند:
- امروز وقت رنگ زدنه.
دیوار مدرسه انتخاب شده بود. بلند، و پر از جای خالی. اولین قلم‌مو توی سطل رنگ زرد فرو رفت و من ایستادم و نگاه کردم. نفس کشیدم و بالاخره یک خط خمیده، ساده و نرم را کشیدم، مثل تبسم کسی که خودش را بعد سال‌ها دیده. همه دست زدند ولی من فقط لبخند زدم. نه به تحسین، به خودم. به آن دختری که بالاخره، در یک کوچه‌ی خاکی، برمی‌گشت به آغو*ش خودش...
